Rechtspraak consumentenkrediet

 
 

 

1993 NL

  • Arr. Brussel, 7 juni 1993, J.T. 1993, 670 ; J.L.M.B. 1994, 302 ;
  • Arr. Brussel, 25 juni 1993, J.T. 1993, 718; Cah. Dr. Jud., n°14, 1993, 78 ; D.C.C.R, 93/94, n°21, met noot B.DE NAYER, « La récupération d’un découvert en compte relève-t-elle de la compétence du juge de paix ? », 476 ;
  • Arr. Gent, 25 oktober 1993, T. Vred., 1996, 106;
  • Vred. Marchienne-au-Pont, 29 oktober1993, in F. DOMONT-NAERT, Le crédit à la consommation, Dossier Judit, Brussel, Kluwer, 1995, 147;
  • Vred. Gent (7de cant.), 13 december 1993, T. Vred. 1996, 114;

 

1994 NL

  • Kh. Charleroi, 10 mei 1994, J.L.M.B., 1996, 24
  • Vred. St-Jans-Molenbeek, 17 mei 1994, T. Vred., 1996, 128.
  • Vred. Marchienne-au-Pont, 27 mei 1994, T. Vred. 1995, 131;
  • Arr. Luik, 21 september 1994, Pas., 1994, III, 21.
  • Arr. Brussel, 3 oktober 1994, Pas., 1994, III, 33;
  • Vred. Anderlecht (1e canton), 14 december 1994, T. Vred., 1997, 350;
  • Arr. Verviers, 18 maart 1994, J.LM.B., 1994, 936;

 

1995 NL

  • Vred. Namen, 24 januari 1995, T. Vred., 1996, 138;
  • Vred. Kortrijk (2e Cant.) 7 februari 1995, R.W.94/95, 1447;
  • Vred. Roeselaere, 10 februari 1995, T. Vred. 1998, 543;
  • Arr. Luik, 9 februari 1995, Jaarboek Kredietrecht 1996, 135.
  • Vred. Waver, 16 februari 1995, J.T. 1997, 30;
  • Vred. Lens, 21 februari 1995, Jaarboek Kredietrecht 1996, 146;
  • Cass. 24 maart 1995, T.B.R., 97/1-2, 98 met noot K.GREYF, De ingebrekestelling van art. 1656 B.W., 101;
  • Vred. Komen, 8 mei 1995, T. Vred. 1996, 144;
  • Vred. Namen (2e cant.), 9 mei 1995, T. Vred. 1996, 148;
  • Vred. Gent, (V), 18 mei 1995, T. Vred. 1998, 546;
  • Vred. Gent (VII), 19 juni 1995, T. Vred. 1998, 548;
  • Vred. Merksem, 29 juni 1995, T. Vred.1996, 164, noot D. BLOMMAERT, De aansprakelijkheid van de kredietverlener en de kredietbemiddelaar bij het toekennen van consumentenkredieten;
  • C.E., 30 juni 1995, Jaarboek Kredietrecht 1996, 460;

    Considérant, d'une part, que les articles 23 et suivants de la Loi du 9 juli 1957 n'imposent pas au Ministre des Affaires économiques de contrôler chacune des opérations effectuées par chacune des entreprises agréées; qu'il en résulte que les opérations contrôlées le sont soit en raison de difficultés dont l'administration est saisie, par exemple par des plaignants, soit parce qu'elles font l'objet de sondages; que ces pratiques n'ont en soi aucun caractère illégal et ne sont pas de nature à faire naître un soupçon de partialité sur l'autorité chargée d'y procéder;

    Considérant, d'autre part, que si à la faveur d'un tel contrôle, il apparaît que des irrégularités ont été commises par l'entreprise, l'article 25, § 1ste, de la loi permet au ministre de retirer son agrément pour une période maximale d'un an; qu'en l'espèce, après une proposition initiale portant sur une période de trois mois, le ministre a décidé que le retrait serait de 45 jours; que, compte tenu du nombre et de l'importance des irrégularités constatées, cette décision ne paraît pas manifestement déraisonnable ou disproportionnée; que le moyen ne peut être accueilli;

  • Vred. Gent (6de Cant.), 18 juli 1995, R.W. 1995-96, 1271;
  • Vred. Antwerpen, (5de Cant.), 14 november 1995, R.W. 1995-96, 964
  • Cass. 17 november 1995, J.L.M.B. 1996, 1192; T.B.H. 1997, 175, noot D. BLOMMAERT en F. NICHELS , De uitdrukkelijk ontbindend voorwaarde in de kredietovereenkomst en de vereiste van het sturen van een ingebrekestelling par aangetekende post;
  • Vred. Jumet, 18 december 1995, Rev. Rég. Dr. 1996, 81 noot P. Wéry, Le contenu de la mise en demeure, 82;
  • Arr. Gent, 18 december 1995, T. Vred., 1997, 359
  • Vred. Gent, 19 december 1995, Jaarboek Kredietrecht 1996, 258 met noot F. FELIX, Jaarboek Kredietrecht 1996, 286;
  • Bergen, 28 december 1995, R.G.A.R., 1998, n°13023

 

1996 NL

  • Bergen, 16 januari 1996, T.B.H., 1997, 267 met noot M. TISON:

    Le démarchage au sens de l’article 7 doit s’entendre de manière large: il ne se limite pas à se rendre au domicile du consommateur avec la conclusion immédiate d’un contrat de crédit comme conséquence, meis vise également le porte-à-porte en vue de la conclusion ultérieure d’un tel contrat. Il n’est en outre pas requis que le donneur de crédit formule une offre de crédit à part entière au domicile du consommateur. Il suffit que la possibilité d’un octroi de crédit ait été effectivement discutée à l’occasion à l’occasion de la vente à domicile et qu’aient été fixés certains éléments essentiels d’un éventuels contrat.

    Qu'il y a lieu d'observer que le contrat de vente, signé dès la première visite du délégué de l'intimée, ne se limitait pas à mentionner, sous la rubrique "paiement", des "modalités de paiement" , meis indiquait expressément sous la rubrique distincte "financement", le montant de l'acompte éventuel ainsi que le nombre et le montant exact des mensualités qui seraient effectivement celles prévues par le contrat de prêt à tempérament ultérieurement signé; que, dans certains contrats de vente (M., G., Gh., Me) l'identité de l'organisme prêteur B. était déjà précisée; que, dans d'autres (H.), il était stipulé que la livraison interviendrait "dès acceptation" du financement; que, dans tous les cas où la rubrique "financement" était complétée, l'intimée prenait des renseignements de solvabilité immédiatement après la signature du contrat de vente et avant la seconde visite de son délégué; Qu'il est suffisamment établi que, dès la première visite de délégué de l'intimée et sans que le client n'en ait fait la demande écrite et préalable, la conclusion d'un contrat de prêt à tempérament était effectivement débattue et certains éléments essentiels d'un tel contrat étaient en fait déjà arrêtés;

  • Vred. Lessines, 17 januari 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 292 met noot K. Germain, Jaarboek Kredietrecht 1996, 296;
  • Vred. Herne, 17 januari 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 443;
  • Vred. Hoei, 19 januari 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 394 met noot VAN PETEGEM, Jaarboek Kredietrecht 1996, 398;
  • Rb. Luik, 20 januari 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 373 met noot VAN PETEGEM, Jaarboek Kredietrecht 1996, 383;
  • Vred. Eghezée, 22 januari 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 385 met noot M. FORGES, Jaarboek Kredietrecht 1996, 391;
  • Vred. Namen, 23 januari 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 354 met noot J.M. JACQUEMIN, Jaarboek Kredietrecht 1996, 360;
  • Vred. Kapellen, 31 januari 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 309 met noot J. Jacobs, Jaarboek Kredietrecht 1996, 311;
  • Vred. Kortrijk (I), 7 februari 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 165;
  • Vred. Ronse, 20 februari 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 364 met noot J.M. JACQUEMIN, Jaarboek Kredietrecht 1996, 370;
  • Vred. Beveren, 5 maart 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 181;
  • H.J.E.G., arrest van 7 maart 1996, n° C-192/94, El Corte Inglès / Cristina Blasquez Rivero http://www.curia.eu,
  • Vred. Soignies, 8 maart 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 399 met noot J.M. JACQUEMIN, Jaarboek Kredietrecht 1996, 413;
  • Vred. Beveren, 12 maart 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 241;
  • Vred. Paliseul, 13 maart 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 316;
  • Rb. Dinant, 13 maart 1996, T. Vred. 1997, 369;
  • Vred. Lessines, 13 maart 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 416 met noot F.DOMONT NAERT, Jaarboek Kredietrecht 1996, 428;
  • Arr. Gent, 15 april 1996, T. Vred., 1998, 550;
  • Kh. Doornik, 20 april 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 151;
  • Vred. Fleron, 23 april 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 320;

    Attendu que si la S.A. X dépose des conclusions détaillant les montants réclamés, elle ne Nous fait nullement la preuve que la lettre recommandée contenant mise en demeure visée à l'article 29, 1° L.Cr.Cons. a bien été adressée aux emprunteurs; Que dans la mesure où toute clause qui autorise le prêteur à exiger le paiement immédiat des versements à échoir ou qui prévoit une résolution expresse est interdite et réputée non écrite à moins d'avoir satisfait à la formalité de la lettre recommandée précitée, Nous devons constater que la demanderesse sur reconvention est fondée à réclamer uniquement les termes échus à ce jour:

  • Vred. Kontich, 25 april 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 233
  • Rb. Charleroi (1e K.), 22 mei 1996, J.L.M.B., 1997, met noot
  • Vred. Tielt, 17 juni 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 141;
  • Vred. Zomergem, 21 juni 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 161
  • Vred. Herzele, 27 juni 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 324;
  • Vred. Antwerpen (7de Cant.), 9 juli 1996, T. Vred. 1997, 309;
  • Vred. Eecklo, 25 juli 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 331;
  • Vred. Gent, 4 september 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 252;
  • Vred. Gent, 13 september 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 299 met noot J. JACOBS, Jaarboek Kredietrecht 1996, 301;
  • Rb. Verviers, 18 september 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 335 met noot J.M. JACQUEMIN, Jaarboek Kredietrecht 1996, 341;
  • Corr. Turnhout, 4 oktober 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 452;
  • Corr. Oudenaarde, 10 oktober 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 447;
  • Vred. Namen, 22 oktober 1996, T. Vred. 1997, 401;
  • Rb. Charleroi, 14 november 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 210; D.C.C.R. 1997, 225 met noot M. DAMBRE, Zonder krediet, geen koop;
  • Vred. Doornik (1e Cant.), 20 november 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 342;
  • Vred. Kortrijk (1e Cant.), 20 november 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 217 met noot Jan TAECKENS, Jaarboek Kredietrecht 1996, 229;
  • Vred. Antwerpen, 30 november 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 462;
  • Vred. Antwerpen, (5de Cant.), 10 december 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 192;
  • Vred. Kortrijk, 17 december 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 187;V
  • Vred. Kortrijk (2de Cant.) , 17 december 1996, T. Vred., 1997, 402; Jaarboek Kredietrecht du Crédit 1996, 237;
  • Vred. Lokeren, 27 december 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 347 met noot J.M. JACQUEMIN Jaarboek Kredietrecht 1996, 351;
  • Vred. Gent (7de Cant.), 30 december 1996, Jaarboek Kredietrecht 1996, 201; T. Vred. 1997, 404;

    Ondanks de bedoeling de consument te beschermen kan het toch niet de bedoeling geweest zijn van de wetgever de kredietverstrekker ertoe te verplichten diezelfde consument door te sturen naar de goedkopere concurrentie.

 

1997 NL

  • Vred. Kortrijk (2de Cant.), 7 januari 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 66;
  • Vred. Kortrijk, 7 januari 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 108;
  • Vred. Gent (4de Cant.), 10 januari 1997, T. Vred., 1997, 407 ; An. Crédit, 1997, 132 met noot J. VAN LYSEBETTENS, Jaarboek Kredietrecht 1997, 137;
  • Bergen, 16 januari 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 62;

    Attendu que la motivation prérappelée de l'arrêté ministériel du 21 januari 1994 répond au prescrit de la loi du 29 juli 1991 relative à la motivation formelle des actes administratifs;

    Que, dans la notification des griefs qu'il a faite, le 10 november 1993, conformément à l'article 107 § 2 de la loi du 12 juni 1991, le Ministre a précisé les éléments de fait qui lui paraissaient juridiquement constitutifs d'une infraction à l'article 7 de la même loi; que le conseil de l'actuel intimée a pu faire valoir les moyens précis de défense de sa cliente avant même que soit pris l'arrêté ministériel querellé;

    Que, dans les circonstances de l'espèce, rien ne s'opposait à ce que la motivation dudit arrêté se réfère à la notification du 10 november 1993 et à la lettre de l'avocat de l'intimée datée du 8 november 1993; que pareille motivation suffisait pour que l'intimée puisse déterminer en connaissance de cause s'il s'indiquait d'attaquer la décision incriminée et donc puisse exercer normalement son droit à se défendre en justice contre l'arrêté ministériel du 21 januari 1994;

  • Cass., 10 februari 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 170;
  • Vred. Tirlemont, 17 februari 1997, R.W., 1998, 579;
  • Vred. Kortrijk, 19 februari 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 91;
  • Vred.Eecklo, 20 februari 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 149;
  • Vred. Sint-Niklaas, 20 februari 1997, D.C.C.R. 1997, 157;
  • Vred. Deinze, 26 februari 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 138;
  • Vred. Charleroi, 27 februari 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 218;
  • Vred. Kortrijk (2deCant.) 4 maart 1997, T. Vred. 1997, 419;
  • Rb. Brussel (1re K.), 6 maart 1997, Pas., 1996, III, 42 ;
  • Vred. Westerloo, 7 maart 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 112;
  • Brugge, 11 maart 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 183;
  • Vred. Westerlo, 14 maart 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 100;
  • Vred. Kortrijk (2de Cant.), 18 maart 1997, T. Vred. 1997, 421; Jaarboek Kredietrecht 1997, 110;
  • Vred. Antwerpen (5de Cant.), 18 maart 1977, Jaarboek Kredietrecht 1997, 124;

    Overwegende dat overeenkomstig artikel 55 van de Wet op de Handelspraktijken het geoorloofd is gezamenlijk tegen een totale prijs aan te bieden: "producten of diensten die een geheel vonnen". De koning kan zelf dein de financiële sector aangeboden diensten aanduiden die een geheel vormen. Overwegende dat het aanbod van een financiering door lening op afbetaling waarbij aan de ontlener kredietsa1doverzekering af te sluiten, volstrekt geoorloofd is.

  • Vred. Zomergem, 28 maart 1997, T.B.R. 1997, 5, 429 met noot F. VAN DER HERTEN, Moeten volgens de Wet op het consumentenkrediet de verwijlinteresten met een cijfer worden uitgedrukt ?; Jaarboek Kredietrecht 1997, 117 met noot J.VAN LYSEBETTENS, Jaarboek Kredietrecht 1997, 120;

    uittreksel:

    "Het kredietaanbod moet de nalatigheidinterestvoet (onderstreept door de rechter) vermelden. De vermelding: "2% boven het disconto van de Nationale Bank" beantwoordt hier niet aan. Het betreft inderdaad geen percentage doch een berekeningswijze op basis van elementen die voor de doorsneeconsument moeilijk achterhaalbaar zijn. De consument moet toch deze interestvoet klaar en duidelijk kennen. De inbreuk op art. 14, par. 3, 11° komt derhalve bewezen voor."

    Waarom moet het kredietaanbod uiteindelijk een nalatigheidsinterestvoet vermelden? Opdat de consument klaar en duidelijk zou weten op basis van welke rentevoet hem eventueel nalatigheidsinterest zouden worden aangerekend, zonder dat hij nog moet navraag doen van wat bv. wettelijke rentevoet zou zijn of zelf een rekenkundig gemiddelde moet bepalen. Men zou de redenering kunnen doortrekken en stellen dat de vermelding in artikel 14, § 3, 11° WCK uitgedrukt zou moeten worden op die periodieke basis overeenkomstig dewelke de nalatigheidsinteresten daadwerkelijk worden aangerekend. Het heeft immers geen zin een rentevoet te vermelden op jaarbasis wanneer de kredietgever deze in de praktijk -overeenkomstig een formule geput uit de financiële algebra die in het contract niet voorkomt -omzet op maandbasis of dagbasis om de nalatigheidsinteresten te berekenen. De bestaande teksten laten zo'n verrregaande interpretatie echter niet toe. Artikel 28 WCK formuleert een maximum op jaarbasis...

  • Vred. Brussel (IV), 28 maart 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 201 met noot M. FORGES, Jaarboek Kredietrecht 1997, 203;
  • Vred. Rochefort, 2 april 1997, D.C.C.R. 1997, 380;
  • Vred. Westerloo, 4 april 1997, T. Vred., 1997, 422;
  • Verviers, 16 april 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 157 met noot N. VAN PETEGEM, Jaarboek Kredietrecht 1997, 161;
  • Vred. Willebroek, 21 april 1997 AR 14996 niet gepubiiceerd, cité par D.BLOMMAERT en F. NICHELS, (II), 109
  • Rb. Luik (4de K), 5 mei 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 153. Noot N. VAN PETEGEM;
  • Vred. Brasschaat, 27 mei 1997, T. Vred., 1998, 555;
  • Vred. Saint Nicolas, 29 mei 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 226;
  • Vred. Soignies, 29 mei 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 208;
  • Rb. Gent, 30 juni 1997, T.B.H., 1998, 39, 118; Jaarboek Kredietrecht 1997, 69;
  • Vred. Louveigné, 1ejuli 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 94;
  • Vred. Anderlecht (3deCant.), 2 juli 1997, T.B.H. 1998, 39;
  • Vred. Antwerpen, (3de Cant.), 2 juli 1997, T.B.H. 1998, 116; Jaarboek Kredietrecht 1997, 162;

    “op de aanvraag tot het bekomen van kredietkaart is enkel geïnformeerd naar het inkomen en het onroerend bezit, maar niet naar hun leninglast en andere bestaande schulden, die er zeker waren en wel in die mate dat verweerders nooit het krediet hadden mogen verkrijgen”

  • Vred. Gent, 11 juli 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 76; T. Vred. 1998, 562;

    In geval van betwisting aangaande de informatieplicht, waarop verweerder zich beroept, rust de bewijslast op de consument;Hij moet aantonen dat de kredietgever niet "alle middelen", dus niet alle zorg aan de dag heeft gelegd die men normaal van een bekwame vakman kan verwachten om de consumenten degelijk te informeren (zie verslag Kamercommissie pag. 50 d.d. 04.06.1992);

  • Vred. Eecklo, 15 juli 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 184;
  • Vred. Doornik, 13 augustus 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 233 met noot A.F. FAUVILLE, Jaarboek Kredietrecht 1997, 238;
  • Vred. Kortrijk (2de cant.), 19 augustus 1997, Jaarboek Kredietrecht, 1997, 47;

    (...)

    Uit de wettelijke regeling valt af te leiden dat de kredietgever actief moet onderzoeken of een consument in staat is de aangegane schulden af te betalen, terwijl op de consument enkel een passieve informatieverplichting rust. De tekst van artikel 10 van de wet op het consumentenkrediet bevestigt dit: de consument dient juiste en volledige informatie te verschaffen "op verzoek van de kredietgever". De regeling lijkt daarmee af te wijken van het gemeen recht (Maarten Dambre, De invloed van de informatieverplichting van de consument op het toestaan van betalingsfaciliteiten in geval van consumentenkrediet, T. Vred., 1993, 19, rand nr. 4, met verwijzing naar meerdere auteurs).

    Uit wat voorafgaat volgt dat, in geval van betwisting of in geval van ambtshalve opwerping, de kredietgever moet bewijzen dat hij de juiste en volledige informatie gevraagd heeft die redelijkerwijze nodig was om de terugbetalingsmogelijkheden van de consument te beoordelen. Daartoe volstaat het niet dat er een vergelijking gemaakt wordt tussen bepaalde inkomsten en bepaalde uitgaven. De kredietgever moet de informatie inzamelen waarmede elk vooruitziend burger normaal rekening houdt om te oordelen of hij een bepaald krediet al dan niet zal kunnen terugbetalen.

    (...)

  • Vred. Leuven, 11 september 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 199; T. Vred. 1998, 565.
  • Gent, 18 september 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 168;
  • Vred. Malmédy, 1 oktober 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 240 met noot F. DOMONT NAERT, Jaarboek Kredietrecht 1997, 246;
  • Vred. Merksem, 23 oktober 1997, T. Vred. 2000, 111;
  • Vred. Heist-op-den-berg, 30 oktober 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 83;
  • Rb. Brussel, 4 november 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 174;
  • Vred. Gent, 17 november 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 190 met noot D. VANDEPUTTE;
  • Rb. Brussel, 9 december 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 164;
  • Vred. Namen, 18 november 1997, T. Vred. 1998, 568; Jaarboek Kredietrecht 1997, 115;
  • Vred. Zottegem, 18 december 1997, D.C.C.R. 1998, 139 met noot F.DOMONT-NAERT, Crédit à la consommation et assurance solde restant dû, un mariage difficile.
  • Vred. Gent (2e cant.), 18 december 1997, T. Vred. 1998, 571;
  • Vred. Rhode-Saint-Genèse, 22 december 1997, Jaarboek Kredietrecht 1997, 97;
  • Vred. Gent, 22 december 1997, Jaarboek Kredietrecht 2000, 125;
  • Vred. Nijvel, 24 december 1997,J.T. 365;

 

1998 NL

  • Vred. Gent (7de Cant.), 5 januari 1998, T. Vred. 1998, 596;
  • Vred. Berchem - Antwerpen (4de Cant.) 13 januari 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 116; T. Vred. 1998, 601;
  • Vred. Antwerpen (4de Cant.) 13 januari 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 157; T. Vred., 1998, 601;
  • Vred. Zomergem, 23 januari 1998, Jaarboek Kredietrecht, 186; T. Vred. 1998, 608 met noot M. Dambre, De keuzevrijheid van de consument bij het aangaan van een bijkomende (levens)verzekering;
  • Vred. St Niklaas, 21 januari 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 151;
  • Vred.La Louvière, 28 januari 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 340 noot F. DOMONT NAERT;
  • Rb. Gent (9de K.), 6 februari 1998, Jaarboek Kredietrecht 1998, 261; R.W., 1998-99, n°5, 160;
  • Rb. Dendermonde (7de K.), 10 februari 1998, T. Vred., 2000, 128 ;

    « Een verplicht onderzoek naar spaarmogelijkheden van appellant komt de rechtbank volkomen zinloos voor vermits enkel de afbetalingsmogelijkheden moeten nagegaan worden »

  • Vred. Gent, 24 februari 1998, Jaarboek Kredietrecht 1998, 231;
  • Vred. St Niklaas, 25 februari 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998,147;
  • Vred. Lessines, 25 februari 1998, 323;
  • H.J.E.G, Arrest du 17 maart 1998, Aff. n° C- 45/96, Bayerische Hypotheken- und Wechselbank AG / Edgar Dietzinger,
  • Cass. (1e K.), 20 maart 1998, T. Vred. 1998, 576 met nootC. BIQUET-MATHIEU, Le sort des intérêts et frais intégrés dans les mensualités à échoir en cas de dénonciation d’un crédit à la consommation: suite mais pas fin; D.C.C.R. 1998, 243 met noot F. DOMONT-NAERT; Jaarboek Kredietrecht 1999, 203 met noot E. BALATE, P. DEJEMEPPE en F. de PATOUL;
  • Rb. Brugge (10ème K.), 20 maart 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 131; T. Vred. 1998, 589;
  • Vred. Gent, 25 maart 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 270 met noot F. DOMONT NAERT;
  • Vred. Kortrijk (2e Canton) 31 maart 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 82;
  • Vred. Oostrozebeke, 31 maart 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 106;
  • Vred. Beveren, 7 april 1998,Jaarboek Kredietrecht, 1998, 243;
  • Vred. Kortrijk, 7 april 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 141;
  • Vred. Menen, 15 april 1998, Jaarboek Kredietrecht 1998, 252;
  • Arr. Gent, 15 april 1998, T. Vred., 1998, 550;
  • Vred. Wolvertem, 23 april 1998, 221;
  • Cass., 23 april 1998, D.C.C.R. 1999, 32, noot I. Claeys ; S.STIJNS en H. VUYE, De verjaring van periodiek weerkerende schulden herbekeken, T.B.H.., 1998, 321-328;
  • Vred. St Niklaas, 29 april 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 180 met noot François Van Drogenbroeck
  • Vred. Kortrijk, 29 april 1998, Jaarboek Kredietrecht,1998, 178;
  • Rb. Verviers (1e K.), 6 mei 1998, T. Vred. 2000, 165 met noot C. BIQUET-MATHIEU, Mention du taux d’intérêt de retard et adaptation en cas de variation du taux de l’intérêt légal, 167;
  • Vred. Torhout, 12 mei 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 61;
  • Vred.Lessines, 13 mei 1998, Jaarboek Kredietrecht 1998, 144;

    De aankoop van een auto gefinanceerd door een kredietopening.

  • Vred. Gent (2e cant.), 4 juni 1998 en 10 december 1998, Jaarboek Kredietrecht 1998, 190;
  • Rb. Nijvel (1e K.), 5 juni 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 258;
  • Vred. Etterbeek, 22 juni 1998, J.T., 1998, 679;
  • Vred.Molenbeek St Jean, 23 juni 1998, Jaarboek Kredietrecht, 315;
  • Vred. Gent (2e cant.), 25 juni 1998, Jaarboek Kredietrecht 1998, 245 met noot J.VAN LYSBETTENS;
  • Vred. Fleron,30 juni 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 219 met noot Vred.Dessart;
  • Vred. Krainem, 17 juli 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 79;
  • Vred. Kortrijk, 11 augustus 1998, Jaarboek Kredietrecht,1998, 128;

    Le prêteur doit refuser d'accorder,une ouverture de crédit lorsqu'il sait ou devrait savoir, sur la base des informations dont il dispose, qu'elle sera consacrée au remboursement d'un prêt à tempérament moins cher.

  • Vred. Eeklo, 10 september 1998, Jaarboek Kredietrecht 1998, 196;
  • Rb. Kortrijk (2e K.), 11 september 1998, Ann.Crédit, 1998, 95 met noot C. Biquet Mathieu; T. Vred. 1998, 594; D.C.C.R., 1999, n°42, 73;
  • Vred.Gent, 15 september 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 332;
  • Vred. Kortrijk, 16 september 1998, Jaarboek Kredietrecht,1998, 162;
  • Vred. Hamme, 29 september 1998, Jaarboek Kredietrecht 1998, 250;
  • Vred.Lessines, 30 september 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 226 met noot J.VAN LYSBETTENS;
  • Vred.Molenbeek St Jean, 6 oktober 1998, Jaarboek Kredietrecht, 320;
  • Vred. Kortrijk, 28 oktober 1998, Jaarboek Kredietrecht,1998, 174;
  • Bergen, 2 november 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 70, noot R. GEURTS

    L’envoi d’un coupon-réponse n’ayant d’autre objet que de solliciter des renseignements au sujet de la marchandise offerte à la vente et la signature d’un document d’identification des données fournies à un intermédiaire commercial ne saurait équivaloir à une demande expresse et préalable au sens de l’article 7.

  • Vred.Eekloo, 17 november 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 168;
  • Vred. Charleroi (2e cant.), 23 november 1998, T. Vred. 2000, 148 noot C. BIQUET-MATHIEU, Dénonciation du crédit, apurement hors délai des arriérés, et paiement régulier de toutes les mensualités ultérieures; R.W. 1998/99, 1493, noot Blommaert
  • Vred. Malmédy, 2 december 1998, Jaarboek Kredietrecht, 1998, 86, commentaar J.VAN LYSBETTENS;
  • Vred. Kortrijk, 2 december 1998, Jaarboek Kredietrecht,1998, 128;
  • Vred. Gent (5de cant.), 3 december 1998, T. Vred. 2000, 123; Jaarboek Kredietrecht 1998, 171;
  • Vred. Gent (5de cant.), 3 december 1998, Jaarboek Kredietrecht 1998, 247;
  • Vred. Zomergem, 11 december 1998, Jaarboek Kredietrecht 1998, 268;

 

1999 NL

  • Vred. Berchem, 5 januari 1999, Jaarboek Kredietrecht, 1999, 50 ; T. Vred., 2000, 109 ; R.W., 1999-2000, 1345;
  • Vred. Izegem, 6 januari 1999, Jaarboek Kredietrecht 1999, 53 met noot J. T’JAMPENS
  • Vred. La Louvière, 13 januari 1999, Jaarboek Kredietrecht 1999, 62 noot F. DOMONT NAERT, Un prêteur en vaut-il un autre ?;
  • Bergen, 25 januari 1999, Jaarboek Kredietrecht 1999, 182;
  • Vred. Merksem (Antwerpen), 4 februari 1999, D.C.C.R. 1999, 42;
  • Vred. Torhout, 16 maart 1999, R.W. 1999/00, 373 ;
  • Beslag Hoeï 23 maart 1999, onuitg. 99/297/B bevestigd door Luik, 30 september 1999, J.L.M.B. 2000, 735 (som);
  • Rb. Audenaerde, 24 maart 1999, Jaarboek Kredietrecht, 1999, 96;
  • Vred. Fexhe-Slins, 29 maart 1999, T. Vred. 2000, 156;
  • Rb. Doornik, 30 maart 1999, Jaarboek Kredietrecht, 1999, 105 met noot Jozef T'JAMPENS, 115;
  • Vred. Vilvoorde, 19 april 1999, T. Vred. 2000, 135; D.C.C.R.1999,85;
  • Rb. Antwerpen, 23 april 1999, T. Vred. 2000, 124;
  • Arr. Neufchâteau, 27 april 1999, T. Vred. 2000, 99
    le fait d’apporter une aide financière à un enfant (en réalité en vue de lui permettre de financer son activité commerciale) constitue un usage privé
  • Saisies Bergen, 29 april 1999, J.L.M.B., 1999, 1329;
  • Vred. Oostrozebeke, 11 mei 1999, T. Vred. 2000, 146 ;
  • Rb. Nijvel (1e K.), 21 mei 1999, T. Vred., 2000, 137 met noot critique C. BIQUET-MATHIEU, Dénonciation du crédit, Clauses pénales et « subrogation » de l’assureur-crédit;
  • Rb. Dendermonde, 14 juni 1999, Jaarboek Kredietrecht 1999, 118;
  • Kh.Brussel, 16 juni 1999, Jaarboek Kredietrecht 1999, 68, noot Th. LEONARD, Centrale de crédit et vie privée: un rappel à l'ordre des prêteurs;
  • Vred. Sint Niklaas (II), 13 augustus 1999, Jaarboek Kredietrecht 1999, 122;

    Vooreerst is er de bedenkelijke werkwijze van het aanraden en verstrekken van een krediet om een ander krediet aan te zuiveren. Op die wijze wordt de ene put gevuld door er een andere, en meestal diepere te delven. Ondanks de uitdrukkelijke aanmaning van tweede verweerder laat eiseres na om de nodige gegevens te verstrekken over de betaling aan C4. Van de kredietbemiddelaar mag verwacht worden dat hij zou hebben nagegaan of er geen andere oplossing mogelijk was dan een herfinanciering, en zoniet of aIle bedragen wel correct waren aangerekend en verschuldigd. Hiervan blijkt echter niets; Verder toont tweede verweerder, aan de hand van het artikel in het tijdschrift "Budget & Recht" van februari 1994, aan dat het verstrekte krediet zeker niet het goedkoopste was. Eiseres beweert weI dat het daarom niet het best aangepaste was, mur zij bewijst niet of maakt niet aannemelijk waarom het duurdere krediet van de NV C2 dan weI beter aangepast was aan de financiële toestand van verweerders;

  • Rb. Oudenaarde, 1 september 1999, Jaarboek Kredietrecht 1999, 127;

    Met overdreven is bedoeld dat zij niet in verhouding staat tot de wanprestatie of de werkelijk geleden schade; Met onverantwoord is bedoeld dat de Rechtbank rekening houdt met externe omstandigheden, die de consument ongewild in een moeilijke positie brengen en voor gevolg hebben dat de werking ervan in de concrete situatie "onverantwoord" zou zijn(zie D. Blommaert & F. Nichels, Enkele knelpunten in het Consumentenkrediet, nrs. 30 39 44, in handels- economisch en tinancieel recht, Postuniversitaire cyclus Willy Delva 1994-1995 ; Kluwer, Bijzondere overeenkomsten, TW Consumentenkrediet, blz. 144, nr. 6 ; M. Dambre consumentenkrediet, nt. 120 121;

  • Vred. Ieper, 2 september 1999, Jaarboek Kredietrecht 1999, 80;
  • Rb. Kortrijk, 10 september 1999, Jaarboek Kredietrecht 1999, 88, noot Luc KINNAERT, De dubbele keuzevrijheid inzake schuldsaldo verzekeringen: bewijsproblematiek, 93
  • Vred. Komen, 13 september 1999, D.C.C.R., 2000, 121;
  • Vred. Ieper, 16 september 1999, Jaarboek Kredietrecht 1999, 152;
  • Kh. Namen, 16 september 1999, Jaarboek Kredietrecht 1999, 163 met noot M. VAN DEN ABBEELE, Cautionnement et clauses abusives: observations quant au champ d'application ratione personae des articles 31 et sv. de la loi du 14 juli 1991.
  • Vred. Zomergem, 24 september 1999, T. Vred., 20002, 80;
  • Rb. Luik, 30 september 1999, J.L.M.B. 2000, 735;
  • Vred. Lokeren, 1 oktober 1999, Jaarboek Kredietrecht 1999, 136;
  • Rb. Kortrijk (1e K.), 1 oktober 1999, T. Vred. 2000, 146;
  • Vred. Landen, 6 oktober 1999, Jaarboek Kredietrecht 1999, 161;
  • Vred.Brakel, 12 november 1999, D.C.C.R., 2000, n°49, 345;
  • Vred. Sint-Niklaas, 1 december 1999, D.C.C.R. 2000, 182;
  • Vred. Ieper, 2 december 1999, Jaarboek Kredietrecht 1999, 176.
  • Vred.Sint Niklaas, (II), 8 december 1999, T. Vred., 2002, 105;
  • Rb. Gent, 10 december 1999, Jaarboek Kredietrecht 1999, 140, noot J. T'JAMPENS, 151; T. Vred., 1999, 82;
  • Brussel, 14 december 1999, J.L.M.B. 2000, 713;

 

2000 NL

  • Rb.Gent (10de K.), 21 januari 2000, T. Vred., 2002, 93;
  • Vred. Kortrijk, 1 februari 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 29 met noot M. DAMBRE, Jaarboek Kredietrecht 2000, 37;
  • Grondwettelijk Hof, 23 februari 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 114;
  • Corr. Leuven, 28 februari 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 180;
  • Vred. Doornik, 14 maart 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 169;
  • J.P Deinze, 23 maart 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 82;
  • H.J.E.G., 23 maart 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 152; D.C.C.R., 2000, n°48, 282 met noot VAN LYSEBETTENS;
  • Vred. Doornik, 4 april 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 85;
  • Vred. Furnes, 6 april 2000, T. Vred., 2002, 114;
  • Vred.Merksem, 20 april 2000, T. Vred. 2000, 118;

    “In het dossier vinden wij geen enkele inlichtingen die betrekking heeft op de uitgaven van het gezin. Op die wijze kan eiseres geen gegrond oordeel gevormd hebben over de terugbetalingsmogelijkheden van verweerders”;

  • Rb. Gent, 12 mei 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 129;
  • Vred. Zottegem, 23 mei 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 133;
  • Vred. Herne, 24 mei 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 174;
  • Vred. Torhout 30 mei2000, A.J. T. 2000-01, 130 en noot D. WALRAVENS, "De positie van de kredietbemiddelaar in het kader van de wet consumentenkrediet"
  • Vred. Kortrijk, 13 juni 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 88;
  • Vred. Ieper, 16 juni 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 176;
  • Vred. Gent, 23 juni 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 64 met noot J. VAN LYSEBETTENS, Jaarboek Kredietrecht 2000, 71;
  • Vred. Landen, 28 juni 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 44;
  • Vred. Wetteren, 6 juli 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 148;
  • Vred. Maasmechelen, 8 september 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 41;
  • Vred. Grâce-Hollogne, 12 september 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 93 met noot A. SENECAL, Jaarboek Kredietrecht 2000, 98;
  • Vred. Grâce-Hollogne, 19 september 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 99;
  • Vred. Ronse, 26 september 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 101 met noot A. SENECAL, Jaarboek Kredietrecht 2000, 112; T. Vred., 2002, 126;

    Verweerders roepen in dat de bepalingen van artikel 29 W.C.K. bij de kredietopzeg niet werden nageleefd en dat het aangetekend schrijven dd. 9 oktober 1998 uitgaande van gerechtsdeurwaarder Hj.2 niet voldoet aan de vereisten van art. 29 W.C.K.; Wanneer bij de ingebrekestelling die in toepassing van art. 29 W.C.K. aan de consument moet worden gezonden de gerechtsdeurwaarder zijn hoedanigheid van gemandateerde vermeldt zoals in casu dan moet worden aanzien dat de ingebrekestelling van de kredietgever uitgaat;

    In de ingebrekestelling dd. 9 oktober 1998 is nergens gewag gemaakt van het voorschrift van art. 29 W.C.K. en is er zelfs geen melding gemaakt van dit wetsartikel; De finaliteit van de W.C.K. ligt niet alleen in de bescherming van de individuele consument maar ook in de aanpak van het probleem van de overmatige schuldenlast en het tegengaan van misbruiken in de kredietsector (M. Dambre, Consumentenkrediet, pag. 8); De wetsbepalingen die voornoemde doelstellingen willen realiseren zijn te aanzien als bepalingen die de juridische grondslagen vastleggen waarop de economische of morele orde van de maatschappij rust; Onder de wetsbepalingen die tot de openbare orde behoren zijn begrepen deze die beschreven zijn onder de “onrechtmatige bedingen” zijnde de artikelen 28 tot 33 W.C.K.;

    Naar het voorschrift van art. 29 W.C.K. moet enerzijds aan de consument een termijn worden gelaten van één maand om de achterstal aan te zuiveren en moeten anderzijds de regels met betrekking tot de voorwaarden van de vervroegde opeisbaarheid van het krediet en tot de termijn voor de terugbetaling uitdrukkelijk bij de consument in herinnering worden gebracht bij de ingebrekestelling;

    Artikel 29 W.C.K. legt aldus aan de kredietgever een dubbele verplichting op:

    1° de consument een termijn laten van één maand om zijn achterstal zonder bijkomende intresten en kosten te betalen,

    2° in de ingebrekestelling de bij artikel 19 W.C.K. vermelde regels en voorwaarden onder dewelke de vervroegde opeisbaarheid van het krediet toepassing zal vinden precies en uitdrukkelijk weergeven;

    Door verder enerzijds van verweerders onmiddellijk betaling te eisen en anderzijds te verwittigen dat het contract zal worden opgezegd indien aan de aanmaning geen gevolg is gegeven binnen de mand heeft eiseres een dubbelzinnigheid gecreëerd hetgeen de wetgever precies heeft willen vermijden;

  • Vred. Kortrijk, 26 september 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 73 ;
  • Vred. Landen, 27 september 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 53;
  • Luik, 2 oktober 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 162;
  • Cass. 12 oktober 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 160;
  • Rb. Gent (9de K.), 10 november 2000, T. Vred., 2002, 96;
  • Vred. Geraardsbergen, 20 november 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 76;

    Het is dus geen reden om de rechtsgeldigheid van bedoelde verzekering te betwijfelen ; de premies zijn er weI degelijk van verschuldigd ; ze zijn niet in de totale kredietkosten begrepen art.2 KB 04.08.1992 ; indien hierbij als voorwaarde geldt dat de kredietnemer over een redelijke keuzetermijn dient te beschikken, dan was dit in casu het geval ; dit is genoegzaam uit de bewoordingen van art. 7 van de leenovereenkomst van 12.12.1997 op te maken “wanneer de consumenten dit wensen, hetgeen blijkt uit de vermelding bij het aanbod, verbindt de NV B. er zich toe ten voordele van hen een schuldsaldoverzekering af te sluiten bij een maatschappij naar keuze op voorwaarde van aanvaarding door verzekeringsmaatschappij aan haar basistarief.

  • Vred. Nijvel, 13 december 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 149; T. Vred., 2002, 134;
  • Antwerpen, 18 december 2000, Jaarboek Kredietrecht 2000, 60;

    De kredietbemiddelaar had de opdracht de juiste identiteitsgegevens mee te delen en zulks was voor hem een resultaatsverbintenis.

 

2001 NL

  • Vred.Zomergem, 12 januari 2001, T. Vred., 2001, 134;
  • Vred. Oudenaarde, 15 januari 2001, T. Vred., 2001, 138;
  • Cass., 19 januari 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 231;
  • Vred. Jumet, 23 januari 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 83;
  • Vred. Gent, 12 februari 2001, D.C.C.R., n°62, 63 (gevolgd door Rb. Gent (9de K.), 17 mei 2002, D.C.C.R., n°62, 66 met noot E. VAN DEN HAUTE E., L'opposabilité de la cession de la créance au débiteur cédé dans le cadre de la loi relative au crédit à la consommation: article 26de la loi du 12 juni 1991 versus article 1690 du Code civil, D.C.C.R. n°62, 69.
  • Vred. Grâce-Hollogne, 13 februari 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 176; T. Vred., 2002, 143;
  • Vred. Grâce-Hollogne, 20 februari 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 184 met noot D. NOEL, Jaarboek Kredietrecht 2001, 194;
  • Vred. Kortrijk, 28 februari en 11 april 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 86 met noot Frédéric de PATOUL Jaarboek Kredietrecht 2001, 93;
  • Rb. Gent, 2 maart 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 96; T. Vred., 2002, 99;
  • Vred. Izegem, 14 maart 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 105 met noot M. VAN DEN ABBEELE, Jaarboek Kredietrecht 2001, 112;
  • Vred. Sint-Niklaas, 28 maart 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 124 met noot de Geert Straetemans, Jaarboek Kredietrecht 2001, 133;
  • Vred. Gent (6) 18 april 2000, A.J.T. 2000-01, 745;
  • Rb. Kortrijk, 20 april 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 138 met noot de M. MANNES, A.SENECAL en M. VAN DEN ABBEELE, Jaarboek Kredietrecht 2001, 146;

    (...)In tegenstelling tot hetgeen N.V. B2 in haar beroepsakte voorhoudt, bepaalt de wet op het consumentenkrediet in artikel 14, § 2, 10°, niet dat het bewijs van raadpleging van de risicocentrale van de Nationale Bank enkel dient geleverd te worden door de attestatie op het kredietaanbod.

    Artikel 71, § 1, tweede lid, van de wet bepaalt immers: “ De personen erkend met toepassing van deze wet raadplegen deze centrale gegevensbank voorafgaandelijk aan het aanbieden, het sluiten of het wijzigen van elke overeenkomst die onder de toepassing van deze wet valt en aan de door de Koning vastgestelde criteria beantwoordt”.

    Om te bewijzen dat is voldaan aan deze verplichting, volstaat het niet om op het krediet aanbod te vermelden dat men eraan heeft voldaan: de verplichtingen vervat in artikel 14, § 2, 10° en 71, § 1, tweede lid, van de wet op het consumentenkrediet zijn met andere woorden duidelijk van elkaar te onderscheiden en van beide verplichtingen afzonderlijk dient het bewijs te worden geleverd.

    Onderzoek van de door N.V. B2 neergelegde stukken toont niet aan dat zij de risicocentrale heeft geraadpleegd. Uit de stukken van N.V. B2 geïnventariseerd onder nr. 7bis/a komt immers duidelijk tot uiting dat zowel wat betreft P1 als wat betreft P2 de NBB niet werd geconsulteerd naar aanleiding van een signalisatie intern.

    Daarenboven wordt op het kredietaanbod vermeld: “RAADPLEGING VAN DE GEGEVENSBANK VAN DE N.B.B OP 23-03-1994”, terwijl in een interne memo die door N.V. B2 wordt neergelegd (stuk 7bis/a), in antwoord op de vraag wanneer de risicocentrale werd geraadpleegd, vermeld staat:

    “op 18.03.1994 code 13 (ongeoorloofd debetsaldo zr)

    op 24.03.1994 code 05 (lening of lijn in ongeoorloofd debet)”

    De datum vermeld op het kredietaanbod stemt derhalve zelfs niet overeen met de beide data vermeld in het “bewijs van informatorische consultatie voor het dossiernummer Y op naam van P1 en P2.”

    De eerste rechter heeft derhalve geheel terecht toepassing van artikel 92 van de wet op het consumentenkrediet gemaakt, althans wat de lening op afbetaling betreft, aangezien daarin uitdrukkelijk is bepaald dat de rechter de consument kan ontslaan van het geheel of van een gedeelte van de nalatigheidsintresten en zijn verplichtingen kan verminderen tot het ontleende bedrag wanneer de kredietgever (onder meer) de verplichtingen bedoeld in artikel 71, § 1, tweede lid, niet heeft nageleefd.(...)

    (...)

    Weliswaar stemt het bedrag van 420.000 BEF grosso modo overeen met de som van de nog uitstaande schulden in hoofde van P1 en P2 op het ogenblik van het kredietaanbod, namelijk 198.171 BEF (saldo lening op afbetaling) + 99.732 BEF (saldo budgetline-krediet) + 110.644 BEF (debetsaldo zichtrekening). Maar dit betekent niet dat N.V. B3 (thans N.V. B2) correct heeft gehandeld: in voormelde saldi waren immers reeds intresten verrekend, zodat N.V. B3 (thans N.V. B2) deze intresten door het consolideren van deze saldi in de “nieuwe lening” heeft gekapitaliseerd en hierop andermaal kosten en intresten heeft berekend, zoals door de eerste rechter overigens ook terecht werd vastgesteld.

  • Vred. Nieuwpoort, 24 april 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 242;
  • Vred. Westerlo, 27 april 2001, D.C.C.R., 2001, 78;
  • Vred. Gent (III), 9 mei 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 150;

    (...) Het niet-cijfermatig weergeven van de nalatigheidsinterest, dat in de overeenkomst gedefinieerd wordt op een bepaalbare (berekenings-)wijze en conform de limieten van artikel 28 W.C.K., maakt volgens de verwerende partijen een schending uit van artikel 14, § 3, 11° W.C.K. dat de vermelding van “de bedongen nalatigheidsinterestvoet” vereist. De verwijlinterest als een gemiddelde van interesten, is bepaalbaar, maar niet een vaste, nu de berekeningswijze afhankelijk is van de variabele aard van de wettelijke rentevoet. Deze wettelijke rentevoet kan als vaste aangewend worden, wanneer men in gelijk welk beoordelingsstadium de wettelijke rentevoet op contractdatum hanteert. De ‘prijs’ voor nalatigheid is aldus perfect definieerbaar, en gelijk te stellen met een cijfer. Anderzijds is er tezelfdertijd de wettelijke verplichting dat de verwijlinterest de begrenzing van art. 28 W.C.K.R. niet kan overschrijden, op straffe van nietigheid. Met name kan op datum van de beoordeling van de interest, een lagere interest dan deze initieel toelaatbaar bij het afsluiten van de overeenkomst, van toepassing zijn, en met zich een nietigheid meebrengen. Het behoort duidelijk niet tot de bedoeling van de wetgever om de eenvoudige tijdsevolutie dergelijke impact toe te kennen. De W.C.K. is van dwingend recht, hetgeen het stringente, en tezelfdertijd de strikte interpretatie van hetgeen verplicht gesteld wordt, met zich brengt. Wat niet uitdrukkelijk als cijfervermelding geëist wordt, kan niet als een wettelijke verplichting opgelegd worden.(...)

  • Vred. Kortrijk, 6 juni 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 115;

    (...) De rechtbank stelt nu vast dat eerste verweerder reeds op 10 februari 1998 kon beschikken over het ontleende bedrag en met de cheque zelfs via endossement, betaling van 500.000 BEF kon doen. Het is terzake niet relevant wanneer eerste verweerder de cheque, en dus de gelden, heeft geincasseerd of overgedragen. Het was duidelijk de bedoeling van de wetgever dat de consument zich niet zou gebonden voelen door een betaling van de kredietgever vóór de overeenkomst was getekend.

    (...)

    Wat nu de tegeneis van eerste verweerder betreft strekkende tot terugbetaling van hetgeen hij reeds uit hoofde van de gesloten overeenkomt heeft betaald, merkt de rechtbank vooreerst op de eerste verweerder, eiser op tegeneis, zich niet kan steunen op art. 88 W.C.K. en dit nu dit artikel enkel de terugbetaling voorziet van bedragen die door de consument werden betaald vóór de overeenkomst werd gesloten.In casu werden door verweerders geen bedragen betaald aan de kredietgever vóór de overeenkomst tussen partijen werd gesloten.

    Eiser op tegeneis kan zich verder ook net steunen op art. 89 W.C.K. voor de terugbetaling van bedragen die hij vrijwillig na het sluiten van de overeenkomst heeft betaald. Het gaat immers niet om overschuldigde betalingen nu de betalingen als oorzaak hadden de tussen partijen gesloten overeenkomst. Het feit dat verweerders niet moesten terugbetalen heeft niet tot gevolg dat de betalingen onverschuldigd zijn gebeurd. Zoals hiervoor aangestipt heeft art. 89 W.C.K. enkel tot gevolg dat de kredietgever geen betaling kan vorderen en dat een vordering tot terugbetaling van de bedragen die werden betaald vóór het sluiten van de overeenkomst als ongegrond dient afgewezen te worden.

    (...)

  • Vred. Kortrijk, 19 juni 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 248 met noot de M. FORGES, Jaarboek Kredietrecht 2001, 251;
  • Vred. Vilvoorde, 28 juni 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 158;
  • Vred. Sint Niklaas, 4 juli 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 171;
  • Vred. Eeklo, 12 juli 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 217;
  • Vred. Eeklo, 12 juli 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 253;
  • Vred. Grâce-Hollogne 9 oktober 2001, J.L.M.B. 2002, liv. 13, 562 noot B.C
  • Cass., 29 oktober 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 236;
  • Cass., 29 oktober 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 240;
  • Cass., 29 november 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 77; D.C.C.R. 2002, 54, 79; Juristenkrant 2002 (reflet SWERTS, K.), 41, 6; , Pas. 2001, liv. 11, 1963; , RABG 2003, 1, 6, noot DE CROMBRUGGHE, N.; , T. Vred. 2003, 5, 209, noot BIQUET-MATHIEU, C.
  • Vred. Sint Niklaas (II), 4 december 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 161;
  • Vred. Torhout, 4 december 2001, Jaarboek Kredietrecht 2001, 221;
  • H.J.E.G., Arrest du 13 december 2001, Aff. n° C-481/99,
  • Vred. Doornik, 26 december 2001, T. Vred. 2006, 52;

 

2002 NL

  • Vred. Gent (II), 7 januari 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 152;
  • Rb.Gent (9de K.), 14 januari 2002, D.C.C.R., n°62, 27, noot F. DOMONT NAERT.
  • Vred. Oudenaarde, 15 januari 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 94;
  • Vred. Kortrijk, 30 januari 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 69;

    Eiseres stelt dat de geboortedatum en plaats duidelijk vermeld is op de leningsaanvraag die verweerders tot haar hebben gericht, maar zij kan moeilijk ontkennen dat de geboorteplaats door haar niet werd vermeld op het aanbod dat zij heeft gedaan. Derhalve is de inbreuk op art. 14 § 3, 1 0 bewezen die voorziet dat het ook de geboorteplaats van de consument dient te vermelden. De sanctie op deze inbreuk is nu voorzien in art. 86 van de wet en is ongetwijfeld zeer zwaar wanneer men bedenkt dat het toch niet een zo essentiële vermelding betreft. De wetgever heeft nu echter geen onderscheid gemaakt tussen de vermeldingen die weI belangrijk zijn en deze die het minder zijn. De wetgever heeft zelfs niet voorzien dat de rechtbank sancties kan uitspreken, maar weI dat zij die sancties moet uitspreken. In casu dienen de verbintenissen van de consumenten herleid te worden tot het ontleende bedrag met behoud van het voordeel van de termijnen. Dit laatste is echter van geen belang meer en dit nu aIle termijnen reeds zijn vervallen.

  • Rb. Gent (16e K.) 4 februari 2002, NjW 2002, 14, 503, noot STEENNOT, R.; , T. Vred. 2003, 5, 214, noot
  • Vred. Antwerpen (VIII), 5 februari 2002, T. Vred. 2006, 65 (uitreksel);
  • Vred. Gent, 7 februari 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 75;
  • Vred. Ieper (II) – Poperinge, 8 februari 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 156;
  • Vred. Enghien-Lens, 21 februari 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 119;
  • Vred. Doornik, 26 februari 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 180;
  • Rb. Dendermonde, 28 februari 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 55;

    Appellante laat tevens gelden dat geintimeerde aan deze bepaling zou hebben verzaakt door uitdrukkelijk te verklaren dat zij de algemene voorwaarden kent en aanvaardt. Het betreft hier echter een loutere stijlformule. Het inlassen van deze standaardclausule neemt niet weg dat appellante de voorschriften voorzien in voonneld wetsartikel dient na te leven zoniet zou hierdoor de bescherming van de consument voorzien in de WCK volledig worden uitgehold.

    (...)

    Ook meent appellante dat de relatieve nietigheid van art. 14 WCK gedekt is door een begin van uitvoering gelet op de door geïntimeerde gedane opnemingen en terugbetalingen. De wetgever heeft zelf in art. aangegeven dat de WCK van dwingend recht is en derhalve men enkel kan spreken van een relatieve nietigheid die vatbaar is voor bevestiging. Deze bevestiging kan uitdrukkelijk of stilzwijgend plaatsvinden en kan ook blijken uit een geheel van feitelijke omstandigheden waaruit niets anders kan worden afgeleid dan dat het beschermde rechtssubject de vordering tot nietigverklaring opgaf. Die bedoeling kan onder bepaalde omstandigheden ook uit de vrijwillige uitvoering worden afgeleid zonder dat evenwel tot een automatisme mag worden besloten. De uitvoering van de verbintenis kan immers te verklaren zijn door het feit zoals in casu het geval is, dat geintimeerde de grond van de vemietigbaarheid niet heeft ontdekt. Derhalve stelt de rechtbank vast dat geintimeerde nog geen kennis had van de vernietigbaarheid van de overeenkomst en dat hij ook niet effectief afstand van de vordering tot vernietigbaarheid heeft gedaan. Uit geen enkel stuk blijkt dat geintimeerde afstand wenste te doen van zijn recht om de nietigverklaring te vorderen meer nog de door geïntimeerde geformuleerde eis voor de vrederechter tot nietigverklaring bewijst het tegendeel. De relatieve nietigheid is derhalve niet gedekt door de uitvoering van de overeenkomst.

  • Vred. Sint Niklaas, 6 maart 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 129;
  • Corr. Gent, 6 maart 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 225;
  • Rb. Leuven, 13 maart 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 63;

    Volgens de Vrederechter voldoet het kredietaanbod van appellante niet aan de bepalingen van artikel14 § 4 WCK. Appellante is het hier niet mee eens. Zij stelt dat de door haar gebruikte formulieren van het kredietaanbod ter goedkeuring aan het ministerie van economische zaken werden voorgelegd en zij goedkeuring kregen. Uit artikel 75 bis WCK blijkt inderdaad dat appellante gebouden is geweest haar modelcontracten en aIle latere wijzigingen aan het ministerie van economische zaken te sturen. Indien de minister dan oordeelt dat de modelcontracten in overeenstemming zijn met de bepalingen van de wet van algemeen belang dan kan hij de instelling aIs kredietgever registreren. Het is dan ook duidelijk dat deze controle door het ministerie gebeurt met het oog op de erkenning als kredietgever. Deze controle, evenals het resultaat ervan zijn · evenwel voor de rechtbank niet bindend. Niets belet dan ook dat de rechtbank nog steeds kan oordelen dat bet gebruikte formulier niet voldoet aan de bepalingen van artikel 14 § 4 WCK. Voor zoveel als nodig moet hieromtrent nog worden vastgesteld dat appellante niet aantoont eenzelfde exemplaar van het casu .gebruikte kredietaanbod (en alle eventuele latere wijzingen) aan het ministerie ter controle heeft voorgelegd.

  • Vred. Doornik (II), 19 maart 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 220 met noot M. FORGES, Mise en œuvre de l’article 38: la demande préalable de facilités de paiement ne doit pas être chiffrée, Jaarboek Kredietrecht 2002, 224;Grondwettelijk Hof, 28 maart 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 190;

    Que la défenderesse conteste la recevabilité de cette action, au motif qu'elle ne fut pas précédée d'une demande de facilités de paiement chiffrée en provenance des requérants, laquelle lui aurait permis d'apprécier leur demande hors de tout contexte judiciaire; (...) Attendu que si en vertu de l'art. 1337 bis alinéa 2 C.J. la recevabilité de la procédure visée à l'art. 38 de la loi du 12 juni 1991 est soumise au refus préalable de l'organisme de crédit d'accorder au débiteur les facilités de paiement que celui-ci lui aurait demandées par lettre recommandée, la disposition précitée du Code judiciaire n'impose nullement que cette demande soit chiffrée. Que l'unique condition de recevabilité imposée par l'art. 1337 bis C.J. est en effet le refus du créancier d'accorder des facilités de paiement à son débiteur (DOMONT-NAERT F., note sous Vred. Lessines 13 maart 1996, Annuaire du Crédit 1996, 428) tandis qu'il importe peu que la demande de celui-ci ait été faite par courrier recommandé, pourvu que le créancier ait fait connaître son refus ou reconnaisse avoir eu connaissance de la demande de facilités de paiement (Vred. MolenbeekSaint-Jean 13 juni 1995, T. Vred. 1996, 60).

  • Vred. Sint Niklaas, 17 april 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 133;
  • Vred. Luik (III), 17 april 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 183;
  • Vred. Zomergem, 10 mei 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 166;
  • Rb. Gent (9de K.), 17 mei 2002, D.C.C.R., n°62, 66 met noot E. VAN DEN HAUTE E., L'opposabilité de la cession de la créance au débiteur cédé dans le cadre de la loi relative au crédit à la consommation: article 26de la loi du 12 juni 1991 versus article 1690 du Code civil, D.C.C.R. n°62, 69
  • Vred. Antwerpen, 21 mei 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 80;
  • Vred. Sint Niklaas, 22 mei 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 147;

    Le consommateur n’a pas choisi librement son assureur lorsqu’il a été amené à conclure un contrat d’assurance solde restant dû avec une société sœur ou une filiale du prêteur et ce, via ce prêteur auquel le consommateur a cédé l’avantage résultant pour lui de ce contrat d’assurance.

    Il y a manifestement une inextricable confusion d’intérêts entre le prêteur et l’assureur, même s’il s’agit de personnes juridiques différentes. Si le compte à vue du consommateur - sur lequel le montant du prêt a été versé - a été débité du montant de la prime d’assurance, le coût de cette assurance n’a alors pas été repris dans le coût total du crédit, ce qui constitue une violation de l’article 31 de la loi crédit. La sanction d’une telle violation est prévue à la fin de cet article 31: la clause du contrat de crédit prévoyant la cession au prêteur de des droits résultant pour le consommateur du contrat d’assurance, est réputée non écrite. Dans ce cas, le montant de la prime d’assurance payée par le consommateurr doit être déduit du solde restant dû.

  • Vred. Herstal, 14 juni 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 159 met noot M. MANNES, Mise en œuvre de la clause résolutoire prévue à l’article 29 de la loi du 12 juni 1991, Jaarboek Kredietrecht 2002, 164;
  • Vred. Kortrijk (II), 6 augustus 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 139;
  • Rb. Brussel, 6 september 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 42;
  • Vred. Renaix 24 september 2002, NjW 2002, liv. 8, 286, noot; , R.W. 2002-03, liv. 29, 1151; , RABG 2003, 1, 25, noot BLOMMAERT, D.
  • Vred. Brugge, 30 september 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 89;
  • Corr. Gent, 2 oktober 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 232;
  • Vred. Roeselaere, 10 oktober 2002, Jaarboek Kredietrecht 2003, 98 ;
  • Vred. Tielt, 6 november 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 187;
  • Kh. Dendermonde, 12 november 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 243;
  • Rb. Antwerpen, 15 november 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 110; D.C.C.R., n°60, 60 met noot Tom VAN DYCK, De aansprakelijkheid van de kredietgever en de kredietbemiddelaar in gevallen van herfinanciering of saldering van consumentenkrediet - Het crtierium van "dubbele voorzichtigheid".
  • Vred. Verviers I – Herve, 19 november 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 175;
  • Vred. Namen, 22 november 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 171;

    Attendu qu'il n'en reste pas moins que l'article 29 de la loi du 12 juni 1991 stipule que la condition résolutoire expresse du défaut de paiement à deux échéances doit être rappelée par le prêteur au consommateur lors de la mise en demeure. Qu'en l'espèce, la lettre de mise en demeure ne rappelle pas les modalités du remboursement telles que précisées à l'article 6 des conditions générales du prêt et ne reproduit pas les mentions précises de l'article 29 conditionnant la dénonciation du crédit. Attendu pourtant que l'article 29 précité doit être considéré comme une disposition d'ordre public dont la violation entraîne la nullité absolue de ce qui est contraire aux normes d'ordre public, conformément aux articles 6 et 1133 du Code civil ( Vred. 2de Canton de Namen, T. Vred. 22.10.1996, T. Vred.1997, 401 - Vred. Gand - 18.12.1997, T. Vred.1998, 571 - Doc. Pal. Senaat 1989 - 90, 916 / 1, 27). Qu'il s'en déduit qu'en l'espèce, c'est à bon droit que le défendeur fait valoir l'irrégularité de la mise en demeure litigieuse. Que s'agissant d'une disposition d'ordre public, la mise en demeure doit être considérée comme nulle. Que partant, les conditions légales à la dénonciation du crédit ne sont pas respectées.

  • Rb. Oudenaarde, 4 december 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 94;
  • Vred. Kortrijk (I), 4 december 2002, Jaarboek Kredietrecht 2002, 142;

 

2003 NL

  • Gent, 16 januari 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 163 ;
  • Kh. Charleroi, 17 januari 2003, Jaarboek Kredietrecht 2002, 247;

    L'article 107, § 2, alinéa 2, de la loi du 12 juni 1991 stipule que l'Arrêté ministériel est notifié par lettre recommandée aux intéressés tandis que l'article 107, § 3, alinéa 1ste, de la même loi prévoit que la décision sort ses effets à dater de la publication au Moniteur belge. C'est vainement que la S.A. C. soutient que la circonstance que l'envoi de la lettre de notification ait été concomitant à la publication violerait les droits de la défense. La disposition légale précitée ne stipule nullement que la notification devait précéder la publication au Moniteur belge. Il ne peut être soutenu que les droits de la défense seraient violés dans la mesure où l'effet de la publication découle du prescrit légal lui-même et que, antérieurement à la décision querellée, l'article 106 de la loi du 12 juni 1991 permet à la défenderesse de faire valoir dans un délai de deux semeines ses observations par rapport aux griefs dont elle fait l'objet et que, d'autre part, la décision est susceptible de faire l'objet d'un recours devant le Tribunal de Commerce (N.D.R.: actuellement devant le Conseil d'Etat) sans oublier la faculté éventuelle d'actionner une action en réparation des dommages qui pourraient être occasionnés par une décision illégale.

  • Rb. Kortrijk, 14 februari 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 98 ;
  • Rb. Brugge, 28 maart 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 42 ;
  • Vred. Antwerpen, 24 april 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 81 met noot M. MANNES, Du bon usage de la clause résolutoire en matière de crédit à la consommation: suite », Jaarboek Kredietrecht 2003, 85;
  • Kh. Charleroi (Kortg.), 11 april 2003, J.T. 2003
  • Rechtb. Antwerpen (5de K.), 3 juni 2003, T. Vred. 2006, 66;
  • Vred. Kortrijk, 4 juni 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 109 ;
  • Vred. Dendermonde-Hamme, 24 juni 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 112;
  • Vred. Sint Niklaas, 25 juni 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 117;
  • Vred. Oudenaarde – Kruishoutem, 10 juli 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 121;
  • Corr. Dendermonde, 2 september 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 61;

    AIs onafhankelijk verzekeringsmakelaar heeft en had de beklaagde, bij het aanbieden van een polis aan zijn klant-ontlener, de keuze tussen polissen bij diverse verzekeringsmaatschappijen. Wanneer dan vastgesteld wordt dat systematisch en bewust gekozen wordt voor de maatschappij die de hoogste commissieloonprentages toekent die uiteraard in de premie volledig aan de medecontractant van de polis worden doorgerekend, kan niet langer gesteld worden dat men niet mede de prijs van de premie bepaalt, die uiteindelijk door degene die de schuldsaldoverzekering afsluit dient betaald te worden.

  • Luik (7de K.), 9 september 2003, J.L.M.B., 2004, 1054 met noot DEJEMEPPE, Le caractère objectif de l'enregistrement des défauts en matière de crédit à la consommation
  • Vred. Kortrijk, 23 september 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 9;

    De debetstand op de zichtrekening is uiteraard ontstaan door een terbeschikkingstelling van koopkracht, geld of enig ander betaalmiddel. (...) De terbeschikkingstelling van koopkracht of geld, waardoor de debetstand op de zichtrekening is ontstaan, is geschied in uitvoering van een kredietovereenkomst meer bepaald een overeenkomst waarbij door eiseres krediet wcrd verleend aan t verweerders. De bedoelde debetstand is dus ontstaan in uitvoering van een kredietopening, meer bepaald een kredietovereenkomst waarbij koopkracht, geld of enig ander betaalmiddel ter beschikking werd gesteld van verweerders.

  • Vred. Ath-Lessines, 24 september 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 125;
  • Cass., 9 oktober 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 70;
  • Cass., 9 oktober 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 159 met noot M. VAN DEN ABBEELE, Un point final à la question des pointillés, Jaarboek Kredietrecht 2003, 162 ;
  • Vred. Dendermonde – Hamme, 14 oktober 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 158 ;
  • Rb. Brussel, 15 oktober 2003, J.T. 2004, 140;
  • Vred. Spa-Malmédy, 16 oktober 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 128 met noot J. VAN LYSEBETTENS, De wet van 14 juli 1998 ?, Jaarboek Kredietrecht 2003, 133;
  • Vred. Sint Niklaas, 22 oktober 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 29;

    Het kredietaanbod bevat weI de frequentie van de betalingen, namelijk maandelijks, maar niet de datum van de eerste betaling ; die vermelding van de frequentie vormt evenmin een aanduiding waardoor die datum nauwkeurig kan bepaald worden.

    Dit vormt een schending van artikel 56, 5° C.K.W., maar daarop staat in de C.K.W. geen expliciete sanctie.

    Het kredietaanbod vermeldt weI dat verweerder een exemplaar heeft ontvangen van het Lastenkohier van Algemene Voorwaarden, dat hij er kennis van heeft genomen en dit heeft aanvaard.

    Dit lastenkohier wordt echter niet eens aan de rechtbank voorgelegd, zodat er ook grote twijfel over bestaat of verweerder dit dan weI ontvangen.

    ln elk geval kan deze loutere verwijzing de ontbrekende elementen, die verplicht in het kredietaanbod moeten staan, niet vervangen.

    Vred. Eeklo, 23 oktober 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 38;

    Vred. Verviers-Herve, 27 oktober 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 135 met noot Nathalie Ragheno;

    Kh. Antwerpen (ref.), 30 oktober 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 15;

    Eisers stellen dat de slogan "Nu kopen, vanavond zitten en pas betalen tot 2005" alsmede de prijsaanduiding "per maand" misleidend is (art. 23 WHPC) en strijdig met de Wet op het Consumentenkrediet (art. 5, 40 en 57 WCK).

    Blijkt dat verweerster voor de kredieten samenwerkt met N.V. C. en geldig is ingeschreven aIs kredietbemiddelaar, terwijl een en ander duidelijk is vermeld (stuk 2 verweerster).

    Reglementering op verkoop op atbetaling is niet van toepassing gezien het hier een kredietopening betreft.

    "Pas betalen tot 2005" is ontegensprekelijk ongelukkig opgesteld qua zinsbouw maar zoals het figureert in publiciteit zou net ook misleidend kunnen werken, hetgeen eveneens geldt voor prijs "per maand" pm "gratis krediet".

    Inderdaad kan daardoor de indruk van gratis krediet of uitstel van betaling, verkoop op atbetaling gewekt worden en daareenboven is het volstrekt onduidelijk vanaf wanneer, hoe, hoeveel,.. .dienst betaald (enkel einddatum) het is duidelijk dat pas later moet betaald worden niet onmiddelijk) en uiterlijk in 2005, maar ook niet meer dan dat.

  • Vred. Antwerpen, 18 november 2003, Jaarboek Kredietrecht 2004, 3;
  • Vred. Grimbergen, 19 november 2003, Jaarboek Kredietrecht, 2003, 140;
  • Vred. Grimbergen, 26 november 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 145 ;
  • Vred. Waregem, 2 december 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 48, noot D. BLOMMAERT, De schuldsaldoverzekering bij een consumentenkrediet na de wet van 24 maart 2003: kan dit nor verplicht worden ?, Jaarboek Kredietrecht 2003, 58;
  • Vred. Charleroi, 9 december 2003, Jaarboek Kredietrecht 2003, 12 ; T. Vred., 2003, liv. 1-2, 38, noot BIQUET-MATHIEU, Pluralité de débiteurs, solidarité-sûreté et sûretés personnelles en matière de crédit à la consommation;

    Lorsqu’un crédit est sollicité par un consommateur et que l’organisme de crédit informe celui-ci qu’il est disposé à lui accorder un prêt à la condition qu’il trouve un second emprunteur disposé à s’engager avec lui, le contrat conclu avec ce dernier est nul sur pied de l’article 9 parce qu'il s'agit de l'envoi d'une offre de contracter à l'égard du deuxième consommateur qui n'a pas, au préalable, adressé une demande au prêteur

 

2004 NL

  • Cass, 10 februari 2004, Jaarboek Kredietrecht 2003, 163; T. Vred., 2006, 70 met noot F. EVERS;

    Overwegende dat artikel 1, 13°, Wet Consumentenkrediet bepaalt dat voor de toepassing van de wet onder schuldbemiddeling moet worden verstaan, de dienstverlening, met uitsluiting van het sluiten van een kredietovereenkomst, met het oog op het tot stand brengen van een regeling omtrent de wijze van betaling van de schuldenlast die geheel of ten dele uit een of meer kredietovereenkomsten voortvloeit;

    Dat dit artikel het begrip "dienstverlening met het oog op het tot stand brengen van een regeling omtrent de wijze van betaling van de schuldenlast" niet nader preciseert; dat naar de geest van de wet dit begrip inhoudt elke dienstverlening die betrekking heeft op gelijk welke regeling omtrent de wijze van betaling van de schuldenlast;

    Dat hieruit volgt dat, zodra er tussen de schulden waarvoor bemiddeld wordt, zich ten minste één schuld bevindt die voortspruit uit een kredietovereenkomst, de dienstverlening gericht op het tot stand brengen van een betalingsregeling onder de toepassing van de Wet Consumentenkrediet valt;

  • Vred. Grâce-Hollogne, 24 februari 2004, Jaarboek Kredietrecht 2004, 13;
  • H.J.E.G., 4 maart 2004, Jaarboek Kredietrecht 2004, 10 5 met de rapport van advokaat généraal M. A. TIZZANO, Jaarboek Kredietrecht 2004, 115 ;
  • Cass, 5 maart 2004, Jaarboek Kredietrecht 2003, 89 met noot M. DAMBRE, Het matigingsrecht inzake consumentenkrediet en de externe omstandigheden, Jaarboek Kredietrecht 2003, 92; T. Vred., 2006, 56 met noot F.EVERS.
  • Vred. Waregem, 6 april 2004, Jaarboek Kredietrecht 2004, 9;
  • Arr. Antwerpen, 13 april 2004, Jaarboek Kredietrecht 2004, 3;
  • Vred. Dendermonde – Hamme, 27 april 2004, Jaarboek Kredietrecht 2004, 91;
  • Vred. Izegem, 19 mei 2004, T. Vred., 2006, 44 met noot F. de PATOUL, La portée des sanctions de la loi sur le crédit à la consommation;
  • Rb. Antwerpen, 3 juni 2004, Jaarboek Kredietrecht 2004, 55;

    Geïntimeerde legt evenwel nu niet meer haar oorspronkelijk bundel voor met de overeenkomst en aflossingstabel betreffende de lening op afbetaling die op 9 juni 2002 werd afgesloten.

    Het is derhalve voor de rechtbank onmogelijk om bij gebreke aan deze stukken de oorspronkelijke vordering van geïntimeerde en de geactualiseerde afrekening (stuk 1a) te verifiëren.

    Krachtens artikel 870 van het gerechtelijk wetboek moet iedere partij het bewijs Ieveren van de feiten die zij aanvoert. Geïntimeerde is een gespecialiseerde kredietverstrekker die aldus op professioneel vlakmeer dan de gewone rechtsonderhorige behoorlijk de bewijslast voor haar vorderingen dient te kennen. Aan geïntimeerde zijn reeds uitgebreide kansen gegeven om het door haar gevorderde bedrag naar behoren te bewijzen en te staven. Daar geïtimeerde nu geen enkel stuk meer voorlegt van haar aanvankelijk bundel is het voor de rechtbank onmogelijk de gevorderde bedragen naar behoren te onderzoeken. Geïntimeerde handelt derhalve niet overeenkomstig artikel 870 van het gerechtelijk wetboek zodat haar vordering bij gebreke aan behoorlijk bewijs wordt afgewezen. Het eerste vonnis wordt derhalve hervormd en de oorspronkelijke vordering van geïntimeerde wordt ongegrond verklaard.

  • Vred. Izegem, 16 juni 2004, Jaarboek Kredietrecht 2004, 75;
  • Vred. Fleron, 29 juni 2004, Jaarboek Kredietrecht 2004, 78, met noot A. SENECAL, Loi Santkin: est-il possible d’adapter les intérêts de retard sur les contrats en cours ?, Jaarboek Kredietrecht 2004, 85;
  • Vred. Kortrijk (II), 29 juni 2004, Jaarboek Kredietrecht 2004, 55;

    ln een conclusie van 26 april 2000 vragen verweerders een verzending van de zaak naar de roI "in afwachting van de afsluiting van het onderzoek door het Ministerie van Economische Zaken". In ondergeschikte orde besluiten verweerders tot de afwijzing van de vordering. Het blijkt dat door verweerders een klacht werd ingediend bij het Ministerie van Economische Zaken. Artikel 81, § 1, van de wet van 12 juni 1991 op het consumentenkrediet bepaalt: "Onverminderd de plichten van de officieren van gerechtelijke politie, zijn de door de Minister van Economische Zaken aangesteld ambtenaren bevoegd om de in artikel 101 vermelde inbreuken op te sporen en vast te stellen. De processen-verbaal welke tot het tegendeel is aangetekende brief met ontvangstmelding binnen dertig dagen na de datum van de vaststellingen aan de overtreder toegezonden". Verweerders laten gelden: ''Nu conform art. 81 WCK op te sporen en vast te stellen dient bovenmaakt, bevoegd de vaststellingen te doen, alvorens na deze bij wet voorziene vaststellingen de behandeling van deze zaak verder te zetten". Het Gerechtelijk Wetboek voorziet niet in de mogelijkheid tot opschorting van een zaak wegens de bevoegdheid van ambtenaren om wetsovertredingen vast te stellen. Er bestaat geen grond tot opschorting van de zaak.

    (...)

    Artikel 11, 2°, van de wet van 12 juni 1991 verbiedt niet kredieten toe te staan aan het hoogst toegelaten jaarlijks kostenpercentage wanneer soortgelijke kredieten door andere kredietgevers toegestaan worden aan een lager kostenpercentage. Een kredietgever moet voor de consument geen krediet zoeken bij een andere kredietgever die een lager kostenpercentage toepast. Een kredietbemiddelaar moet evenmin verwijzen naar andere kredietgevers dan deze waarvoor hij bemiddelt. Kredietgevers en kredietbemiddelaars moeten het best aangepaste krediet zoeken onder de kredietovereenkomsten die zijzelf gewoonlijk aanbieden of waarvoor zijzelf gewoonlijk bemiddelen. Zij moeten geen aanbod doen aan "markttarieven".

  • Vred. Braschaat, 13 juli 2004, Jaarboek Kredietrecht 2004, 61 met noot M.MANNES, Du bon usage de la clause résolutoire: éclaircissements complémentaires, Jaarboek Kredietrecht 2004, 64; T. Vred. 2006, 49 avec noot R. STEENOT.NjW 2004, 88, 1211, noot STEENNOT, R.; , T. Fin. R. 2006, liv. 1, 1339, noot MANNES, M.;
  • Vred. Ronse, 27 juli 2004, Jaarboek Kredietrecht 2004, 18;

    Le fait que la police d'une assurance solde restant dû et la quittance attestant du paiement de la prime d'assurance aient été signées par l'intermédiaire de crédit - qui agissait également au nom du prêteur - démontre le lien entre le prêteur, l'intermédiaire de crédit et l'assureur et l'absence de liberté de choix dans le chef de l'emprunteur. L'interdiction visée à l' article 31 de la loi du 12 juni 1991 a été violée.

  • Vred. Sint Niklaas (II), 6 augustus 2004, T. Vred., 2006, 32 met noot F. de Patoul, L'importance du but du crédit dans l'exécution du devoir de conseil,
  • Vred. Fontaine-l'Evèque, 2 september 2004, T. Vred., 2006, 78;
  • Rb. Antwerpen, 7 september 2004, Jaarboek Kredietrecht 2004, 70;
  • Vred. Houthalen-Helchteren, 14 september 2004, Jaarboek Kredietrecht 2004, 29;

    Beide verweerders werden voorafaandelijk aan het toekennen van de kredieten ook door eiseres ondervraagd over hun financiële toestand en hun terugbetalingmogelijkheden en hierbij werd door eerste verweerder opgegeven dat hij beschikte over een netto-inkomen van 2.479,00 € per maand en tweede verweerster van 1.859,00 € tot 2.107,00 € per maand. Eiseres kon ervan uitgaan dat op haar vragen een volledig en correct antwoord werd gegeven. Thans houden verweerders voor dat zij geen vaste bron van inkomsten hadden op het ogenblik van het toestaan van de kredieten. Dit is dan wel in strijd met de verklaringen aan eiseres bij het aangaan van de kredieten. Wanneer onjuiste en onvolledige informatie werd verstekt door verweerders dan is dit uiteraard louter aan henzelf toe te wijzen en kan eiseres als kredietverstrekte niet worden verweten dat zij uitgegaan is van de juistheid van de medegedeelde gegevens, nu de toepassing van de leer van de goede trouw toepassing vindt en deze, toegepast op eiseres, ertoe leidt te besluiten dat zij terzake geen fout heeft gemaakt.

  • Vred. Grimbergen, 22 september 2004, Jaarboek Kredietrecht 2004, 93;

    Luidens 25 W.C.K. kan een kredietovereenkomst enkel worden overgedragen aan of met indeplaatsstelling verworven worden door o.a. kredietverzekeraars, terwijl luidens artikel 26 van deze wet "deze overdracht / indeplaatsstelling aan de consument niet kan worden tegengeworpen dan nadat hem hiervan bij een ter post aangetekende brief is kennis gegeven, behalve wanneer de onmiddellijke overdracht of indeplaatsstelling uitdrukkelijk is bepaald in het contract en wanneer de identiteit van de overnemer of van de indeplaatsgestelde in het kredietaanbod is vermeld. In dat geval moet kredietaanbod uitdrukkelijk vermelden: de naam, de voornaam of de vennootschapsnaam, de woonplaats of de maatschappelijke zetel van de persoon aan wie de overeenkomst is overgedragen of die in de rechten is gesteld van de oorspronkelijke kredietgever".

    Luidens artikel 26 is de sanctie op de niet-naleving van de verplichte kennisgeving de niet - tegenwerpelijkheid van de overdracht, en volgens rechtspraak de niet ontvankelijkheid van de vordering (Vred. Merksem, 02-10-1997, tijdschr. Vred., 2000, 134 - Vred. Gent, 12-02-2001, D.C.C.R.,2004,afl.62/63 - Rb. Gent, 17-05-2002, D.C.C.R. 2004, afl62/66 - Vred. Vilvoorde, 16-04-1999, Tijdschr. Vred., 2000, 135).

    Volgens het vonnis van 25-05-2000 van het Vredegerecht te Zottegem (Jaarboek Kredierecht, 2000, 133) echter vereist artikel 26 niet dat de kennisgeving de vordering moet voorafgaan zodat zij t.g.v. de betekening van de dagvaarding kan gebeuren, maar in casu bevat de dagvaarding van 06-02-2004 geen énkele kennisgeving, zij beperkt zich er toe te herinneren aan artikel 75 van de wet van 2506-1992 op de landverzekeringsovereenkomsten, op grond waarvan deeiseres krachtens weliswaar in de rechten van overdrager n.v. C3 gesubrogeerd is, maar niettemin is zij tot de formaliteit van de aangetekende kennisgeving gehouden.

    Zelf is de rechtbank van mening dat artikel 26 W.C.K. weliswaar dwingend recht uitmaakt, maar niet de openbare orde betreft, omdat het duidelijk slechts de private procesrechten van de consument wil beschermen en niet 'de economische orde van de maatschappij' die in de W.C.K. maatregelen heeft neergelegd die 'de schuldoverlast willen indijken en een einde willen maken aan karakteristieke misbruiken' en die de ratio legis van de W.C.K. uitmaken (vgl. Lettany, "Het consumentenkrediet", Kluwer Rechtswetenschappen, 1993 n° 50).

    Bijgevolg is de rechtbank van oordeel dat zij niet ambtshalve de miskenning van een regel van dwingend recht moet sanctioneren zodat zij de vordering ontvankelijk verklaart.

  • Gent (12e K.Bis), 6 oktober 2004, D.C.C.R., 2005, n°68, 67;
  • Corr. Dendermonde, 9 november 2004, Jaarboek Kredietrecht 2004, 37;

    De verwijzing door de verdediging naar tientallen niet-gepubliceerde vonnissen waarin het afsluiten van een schuldsaldoverzekering op dezelfde datum als het afsIuiten van de kredietovereenkomst aIs juridisch geldig wordt beschouwd, doet geen afbreuk aan het feit dat dit telkens beoordelingen in concreto betroffen en dat dit evenmin wegneemt dat dergelijke techniek in een ander concreet geval en op strafrechtelijk gebied wél een inbreuk kan opleveren.

    Overigens komt in diverse van de door de verdediging overgelegde nietgepubliceerde vonnissen naar voor dat de consument in dergelijke gevallen precies over een zekere bedenktijd moet kunnen beschikken, die niettemin kort kan zijn.

    Precies op dat vlak wringt het in de ter beoordeling liggende gevallen het schoentje.

    Wanneer een schuldsaldoverzekering (hierna: SSV) bij het aangaan van een consumentenkredietverplicht wordt gesteld, dienen de kosten van deze verzekering in het jaarlijks kostenpercentage (hierna: JKP) te worden opgenomen (artikel 31, § 4, van de wet van 12 juni 1991 op het consumentenkrediet, hierna WCK).

    Bovendien dient de consument hierbij steeds de keuzevrijheid van schuldsaldoverzekeraar te hebben, gezien er anders sprake is van verboden koppelverkoop (artikel 31, §1 WCK).

    Eerste beklaagde Pl erkende uitdrukkelijk dat enkel schuldsaldoverzekeringspolissen van AS., zijnde B. de kredietverstrekker werd aangebod gezien hij hiertoe ten aanzien van B. contractueel verplicht was. Keuzevrijheid was er aldus zeker met.

    Bovendien kan uit de weerhouden gevallen en de verklaringen van de betrokken consumenten worden afgeleid dat er weI degelijk en in concreto sprake was van een verplichting tot het afsluiten van een SSV: de documenten werden reeds ingevuld ter ondertekening aan de consument en voorgelegd en dit sarnen met de kredietovereenkomsten en de betaling van de premie werd rechtstreeks van het ontleende bedrag afgehouden.

    De consumenten die de diverse documenten ondertekenden beschouwden aldus kredietovereenkomst en schuldsaldoverzekering aIs één geheel. Ter illustratie kan verwezen worden naar de verklaring van MN, die op de vraag of zij een keuze had tussen het al dan niet afsluiten van een verzekering antwoordde dat dit niet het geval was en volgens de zaakvoerder deze verzekeringen hoorden bij deze lening en inbegrepen waren in de som (verhoor d.d. 6 augustus 2001, ....) Ook ADK sprak in haar verklaring (verhoor d.d. 18 augustus 2001, ...) van een verplichte verzekering. Hetzelfde gold voor VD (verhoor d.d. 11 september 2001, ....)

    (...)

    In een zucht naar gemakkelijk en snel eigen profijt, heeft de beklaagde misbruik gemaakt van de onwetendheid van de burger die een lening afsluit. Dergelijke leningen worden afgesloten precies op momenten dat deze burger geconfronteerd wordt met een acute nood aan geld, waarbij deze – tevreden een lening te hebben bekomen – geen acht slaat op formaliteiten die bij de ondertekening worden verricht. Het ondertekenen van een schuldsaldoverzekering maakt dan voor hem/haar gewoon deel uit van het gehele paperassenwerk. Daar waar het precies de taak van de tussenpersonen is om de ontleners te wijzen op hun plichten én rechten, laten zij de ontleners in het ongewisse over het feit dat een schuldsaldoverzekering facultatief is en worden hier – in verhouding tot de ontleende som – hoge bedragen voor gevraagd. Aan dergelijke praktijken die de kredietsector verzieken dient paal en perk gesteld te worden. Een zekere gestrengheid in de bestraffing, namelijk een effectieve geldboete, zou dan ook principieel op zijn plaats zijn geweest.

    Om die reden kan de rechtbank dan ook niet ingaan op de vraag tot het verlenen van de opschorting.

  • Vred. Grimbergen, 24 november 2004, Jaarboek Kredietrecht 2004, 95;
  • Vred. Antwerpen, 18 november 2004, Jaarboek Kredietrecht, 2004, 3;

    Zij beschikte enkel over een verklaring van eerste verweerder die stelt dat hij ongeveer 24.789,35 € 1.000.000 BEF per jaar inkomsten had daar waar uit het aanslagbiljet ,an de directe belastingen gevoegd bij deze verklaring blijkt dat hij voor het jaar 1998 maar 8.396,03 € 338.695 BEF winst had en de verklaring van derde verweerster die stelt dat zij ongeveer 14.873,61 € 600.000 BEF inkomste had zonder enig verantwoordingsstuk. Er wordt verder geen enkele vraag meer gesteld of enig onderzoek gevoerd. 1 Watl betreft het doel van de lening wordt enkel vermeld dat het over "familiale kosten' gaat. Het is zonder Meer duidelijk dat eiseres aldus tekort gekomen is aan haar' verplichti'ngen opgenomen in artikel 11 en '15 Wet consumentenkrediet en dat bij toeplassing van artikel 92 de vordering van eiseres dus dient herleid te worden tot het saldo vailhet ontleende kapitaal namelijk 4.850,61 €.

  • Cass., 10 december 2004, Jaarboek Kredietrecht 2005, 19 met noot F. de PATOUL, Jaarboek Kredietrecht 2005, 26; T. Vred. 1997, 392 met noot R. STEENNOT, De miskenning van de informatieplichten bij een consumentenkrediet:op wie rust de bewijslast ?, T. Vred. 1997, 397;
  • Rb. Antwerpen, 22 december 2004, Jaarboek Kredietrecht 2004, 101;
  • Vred. Fontaine-l'Evêque, 30 december 2004, T. Vred. 2006, 61 met noot C. BIQUET-MATHIEU, L'article 27 bis et le taux des intérêts de retard, - disposition transitoire;

 

2005 NL

  • Antwerpen, 20 januari 2005, N.J.W., 2005, 1135; T.B.R., 2006, 160 met noot F. VAN DER HERTEN
  • Vred. Boom, 27 januari 2005, Jaarboek Kredietrecht 2005, 62;
  • Vred. Beveren, 1 maart 2005, Jaarboek Kredietrecht 2005, 9 met noot J. VAN LYSEBETTENS Jaarboek Kredietrecht 2005, 17;
  • Vred. Kortrijk, 1 maart 2005, Jaarboek Kredietrecht 2005, 42 met noot Reinhard STEENOT en Lientje VAN DEN STEEN, Jaarboek Kredietrecht 2005, 42;

    Wij zien niet in waarom er voor de premie van de schuldsaldoverzekering een afzonderlijke cheque moest getrokken worden als verweerders vrij waren om al dan met een schuldsaldoverzekering af te sluiten. Door eiseres wordt overigens niet beweerd dat verweerders vrij waren om al dan niet een schuldsaldoverzekering af te sluiten. Door eiseres wordt daaromtrent verklaard: “De schuldsaldoverzekering en de lening werden inderdaad op dezelfde dag aangegaan. Dit betekent helemaal niet dat de kredietgever verweerders heeft verplicht bij hem een schuldsaldoverzekering aan te gaan ! Verweerders hebben hiervoor de vrije keuze. Ze konden cen verzekering afsluiten bij een andere maatschappij, maar ze hebben gekozen om bij de kredietgever een verzekering aan te gaan.

  • Vred. Izegem 23 maart 2005, NjW 2005, 114, 711, noot STEENNOT, R.; T.V.V. 2006, 4, 824, noot VAN WALLE, G., Belang vonnis inzake consumentenkrediet voor de interpretatie van de wet Breyne (en de wet time-sharing);

    Dat veronderstelt evenwel dat de consument op het tijdstip van de uitvoering van de overeenkomst met kennis van zaken heeft gehandeld en dus op de hoogte was van de miskenning van artikel 14 WCK, hetgeen in casu helemaal niet aangetoond wordt.

  • Antwerpen 11 april 2005, NjW 2005, 1098, noot STEENNOT, R.
  • Vred. Fontaine-l'Evêque, 2 juni 2005, T. Vred. 2006, 68;
  • Rb. Brussel, 13 juni 2005, Jaarboek Kredietrecht 2005, 48 met noot E.VAN DEN HAUTE, Jaarboek Kredietrecht 2005, 59;

    Vemits vaststaal dat de kaart geen betaal- of legitimatiekaart is en zij ook geen betekenisvolle kost inhoudt, het overbodig is te onderzoeken of deze als opnemingsmiddel geldt. De toepassingsvoorwaarden van het hogere kostenpercentage zijn sowieso niet vervuld. De kaart valt niet onder de toepassingsvoorwaarden van biffage IV van het KB van 4 augustus 1992. Dat de aanmaak van de {betreffende} kaart zeker geen betekenisvolle kost veroorzaakt die de toepassing van een hoger percentage verantwoordt" De mogelijkheid om een hoger kostenpercentage toe te passen is een uitzonderingsregime dat beperkend moet worden geinterpreteerd. Het hoeft geen betoog dat de wetgever de consument enkel een hoger kostenpercentage heeft willen den opleggen voorzover er ook een tegenprestatie geboden werd.

  • Vred. Leuven, 23 juni 2005, Jaarboek Kredietrecht 2005, 30;
  • Vred. Châtelet, 23 juni 2005, Jaarboek Kredietrecht 2005, 48;
  • Vred. Kortrijk, 28 juni 2005, Jaarboek Kredietrecht 2005, 34;
  • Vred. Mol, 28 juni 2005, Jaarboek Kredietrecht 2005, 67;
  • Vred. Merelbeke, 28 juni 2005, Jaarboek Kredietrecht 2005, 74; NjW 2005, 928, noot STEENNOT, R.

    Enkel en alleen volledigheidshalve wensen wij er nog op te wijzen dat de nietigheid van de in casu ingeroepen overeenkomst van overdracht van schuldvordering uiteraard niet belet dat hic et nunc door de N.V. C2 een nieuwe en volkomen rechtsgeldige overeenkomst van overdracht van schuldvordering rn.b.t. de door aan verweerder op hoofdeis op 07 augustus 1995 toegestane kredietopening kan gesloten worden met verweerder op hoofdeis, vermits zij sedert 11 2002 weI beschikt over de vereiste erkenning daartoe, met dien verstande evenwel dat verweerder op hoofdeis aan eiseres op hoofdeis in dat geval in toepassing van artikel 7 W.C.K. de sanctie van artikel 87, 3° W.C.K. kan tegenwerpen wanneer hij dan opnieuw door eiseres op hoofdeis zou aangesproken worden in betaling.

  • Luik (20e K.) 30 september 2005, J.L.M.B. 2006, liv. 20, 861;
  • Vred. Kortrijk, 4 oktober 2005, Jaarboek Kredietrecht 2005, 39;
  • Vred. Uccle, 21 oktober 2005, Jaarboek Kredietrecht 2005, 83;
  • Cass., 21 november 2005, Jaarboek Kredietrecht 2005, 81;
  • Vred. Kortrijk (II) en Rb. Kortrijk, 17 maart 2006, T. Vred., 2007, 403 met noot F. de PATOUL, La dure sanction de l'article 89 de la loi sur le crédit à la consommation, T. Vred. 2007, 407;

 

2006 NL

  • Vred. Antwerpen (X), 23 februari 2006, Jaarboek Kredietrecht 2006, 53, met noot D. BLOMMAERT, Jaarboek Kredietrecht, 2006, 63;
  • Gent, 13 september 2006, RABG 2007, liv. 7, 495, noot BLOMMAERT, D
  • Vred. Grâce-Hollogne, 26 september 2006, Jaarboek Kredietrecht 2006, 67 met noot F. BONNARENS, Jaarboek Kredietrecht 2006, 75;
  • Brussel (8ème K.) 10 oktober 2006, D.C.C.R., 2007, n° 75, 189 met noot G.L. BALLON
  • Vred. Grâce Hollogne, 24 oktober 2006, Jaarboek Kredietrecht 2006, 92 met noot Luc KINNAERT, Jaarboek Kredietrecht 2006, 102;

    L'emprunteur assuré déclare avoir contracté de son plein gré et sans y être obligé et ayant bénéficié d'une liberté de choix raisonnable de l'assureur, une assurance de solde restant dû dans le cadre du contrat de crédit conclu entre S.A. B. et les emprunteurs, dont les données sont reprises dans le contrat mentionné ci-dessus. Cette clause qui figure dans le contrat d'assurance est confortée par une clause des conditions générales:Au cas où les emprunteurs le désirent, ce qui ressort de la mention dans l'offre, la banque engage sic à souscrire en leur faveur une assurance solde restant dû auprès d'une compagnie de leur choix, à condition d'acceptation par cett: compagnie d'assurance à leur sic taux de base. Au cas où la compagnie d'assurance exige un supplément à leur taux de base, la banque ne souscrira la police d'assurance qu'après paiement de ce supplément par l'emprunteur. Dans ce cas, le consommateur a la possibilité de renoncer à l'assurance. Le jugement souligne: La thèse d'un « désir» émanant des emprunteurs, que "préfabrique" la clause 8 des conditions générales en l'induisant systématiquement d'un état de l'offre qui préexiste au consentement des emprunteurs, est une ruse commerciale: une fiction ou un mensonge. Le prêteur qui entend au départ, d'initiative, se porter mandataire des emprunteurs pour la conclusion de contrats annexes au crédit, doit, c'est la moindre des choses, éclairer ses partenaires sur la raison d'être, l'utilité pour eux et le coût de ce supplément. Ce devoir rentre dans les obligations d'information et de conseil de l'article 11 de la loi.

  • Vred. Kortrijk, 31 oktober 2006, Jaarboek Kredietrecht 2006, 23, noot Lientje Van Den Steen, Jaarboek Kredietrecht 2006, 31;
  • Vred. Torhout, 14 november 2006, Jaarboek Kredietrecht 2006, 121;
  • Vred. Dendermonde, 16 november 2006, Jaarboek Kredietrecht 2006, 79 met noot C. BIQUET MATHIEU, Quand l'un des co-débiteurs personnel n'assume qu'un rôle de sûreté personnelle, Jaarboek Kredietrecht 2006, 84;
  • Antwerpen, 27 november 2006, Jaarboek Kredietrecht 2006, 112;
  • Vred. Grimbergen, 29 november 2006, Jaarboek Kredietrecht 2006, 127 met noot T. LAMPARELLI, Jaarboek Kredietrecht 2006, 132;
  • Rb. Brussel, 1 december 2006, Jaarboek Kredietrecht 2006, 104;
  • J.P Kortrijk, 7 december 2006, Jaarboek Kredietrecht 2006, 23 met noot L. VAN DEN STEEN, Jaarboek Kredietrecht2006, 30;
  • Cass., 7 december 2006, Jaarboek Kredietrecht 2006, 48 met noot J.VAN LYSEBETTENS, Jaarboek Kredietrecht 2006, 53; T. Vred. 2007, 410 met noot F. de PATOUL, Les sanctions des articles 85 en suivants: vers un certain automatisme;
  • Corr. Oudenaarde, 22 december 2006, Jaarboek Kredietrecht 2006, 148;

 

2007 NL

  • Vred. Gent, 8 januari 2007,Jaarboek Kredietrecht 2007, 20
  • Vred. Diksmuide, 8 januari 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, 39
  • Luik, 26 januari 2007, D.C.C.R. 2008, 73, noot VAN DEN STEEN L. "Onrechtmatige bedingen in het Algemeen Reglement van een Bank", 95
  • Gent (21 februari 2007, D.C.C.R. 2007 (76), 277 en noot E. TERRYN, "Geen verzaking aan het verzakingsrecht indien de consument niet op de hoorget was van het bestaan van dit recht", p. 284).
  • Vred. Audenaerde- Kruishoutem, 4 april 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, 90
  • Vred. Zottegem -Herzele, 9 april 2009, Jaarboek Kredietrecht 2007, 79
  • Grondwettelijk Hof, 18 april 2007, nr 3993 Jaarboek Kredietrecht 2007, 88
  • Vred. Menen 25 april 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, 180
  • Rechtb. Antwerpen, (4de K.), 4 mei 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, 72
  • Vred. Grâce-Hollogne, 5 juni 2007, J.L.M.B., 2008, 107; noot BIQUET MATHIEU C.; T. Vred. 2008, 107, noot BIQUET-MATHIEU C.
  • R.S., 11 juni 2007, nr 172.084
  • Vred. Grâce-Hollogne, 19 juni 2007, J.L.M.B., 2008, 126
  • Luik, 19 juni 2007, J.L.M.B. 2009, 100
  • Brussel , 26 juni 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, 130, noot Blommaert.
  • J.P Gent (5de cant.), 28 juni 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, 43
  • Vred. Menen 11 juli 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, 46
  • Vred. Tongeren, 12 juli 2007, R.W. 2009-2010, 121
  • Vred. Turnhout, 3 augustus 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, noot Broekaert.
  • Vred. Tongeren, 12 juli 2007, RW 2009-2010, 121;
  • Vred. Kraainem - St Genesius Rode, 17 juli 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, 128
  • Vred.Luik (3de cant.), 25 juli 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, 53, noot de PATOUL F.
  • Rechtb. Antwerpen (5de K.), 4 september 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, 77
  • Bergen, 10 september 2007, DCCR, 2008, n°79, 93. noot VAN DEN STEEN L
  • HvJ (1ste K.) n° C-429/05, 4 oktober 2007 (Rampion en Godard), noot de PATOUL F., Jaarboek Kredietrecht 2007, 97
  • Rechtb.. Namur, 8 oktober 2007, JLMB 2008, 73.
  • Vred. Gent (1ste cant.) 15 oktober 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, 81
  • Vred.Saint-Trond, 16 oktober 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, 14
  • Vred. Kortrijk , 17 oktober 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, 68
  • Vred. Moescroen, 17 oktober 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, 78.
  • Arr. Brussel, 5 november 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, 14, noot Blommaert; T. Vred. 2009, 262 en noot LOLY J., "La carte accréditive: une ouverture de crédit réglementée au sens de la loi sur le crédit à la consommation ?", 264
  • Vred. Châtelet, 8 november 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, 75
  • Vred. Châtelet, 6 december 2007, Jaarboek Kredietrecht 2007, 33
  • Vred. Verviers I - Herve , 4 december 2007, Jaarboek Kredietrecht 2008, 112
  • Vred. Antwerpen, 26 december 2007, NjW 2008, 271 en noot STEENNOT R.

 

2008 NL

  • Cass. 7 januari 2008, T. Vred. 2009, 281, noot BIQUET MATHIEU C.; JT 2008, 91; DCCR 2009 (83), noot BLOMMAERT D. en PLETINCKX Z., Jaarboek Kredietrecht 2008, 42
  • Vred. Grâce-Hollogne, 15 januari 2008, Jaarboek Kredietrecht 2007, 82
  • Kooph. Brussel, 15 januari 2008, D.C.C.R., 2008, 90 en noot VANDOOLAEGHE A., "De precontractuele informatieverplischting van de hypothécaire kredietverlener", p. 99.
  • Vred. Kortrijk, 6 februari 2008, NjW 2008, 315, noot STEENNOT R.;RW 2009-2010, 1721; T. Vred. 2009, 295, noot STEENNOT R.
  • Rechtb.. Louvain, 6 februari 2008, RW 2008-2009, 505.
  • Luik (13e K.), 26 februari 2008, Jaarboek Kredietrecht 2008, 3
  • Vred. Meise, 17 april 2008, Jaarboek Kredietrecht 2008, 35
  • Vred. Arendonk, 21 april 2008, Jaarboek Kredietrecht 2008, 63
  • Luik, (3de K.), 28 april 2008
  • Vred. Sprimont, 8 juli 2008, Jaarboek Kredietrecht 2008, 119
  • Vred. Châtelet, 10 juli 2008, Jaarboek Kredietrecht 2008, 89
  • Vred. Zomergem, 14 juli 2009, T.Vred., 2012, p. 276-280.
  • Vred. Doornik, 8 oktober 2008, Jaarboek Kredietrecht 2008, 48
  • Luik (3de K.), 20 oktober 2008, Jaarboek Kredietrecht 2008, 147
  • Vred. Neufchâteau, 4 november 2008, Jaarboek Kredietrecht 2008, 55
  • Cass., 17 november 2008, T. Vred. 2009, 292
  • Vred. Boussu, 18 november 2008, T. Vred., 2010, p. 133-136.
  • Vred. Roeselare, 27 november 2008, D.C.C.R., n° 97, 2012, p. 158-162.

 

2009 NL

  • Vred. Antwerpen, 6 januari 2009, Jaarboek Kredietrecht 2009, 87
  • Vred. Messancy, 28 januari 2009, Jaarboek Kredietrecht 2008, 97
  • Vred. Grâce-Hollogne, 3 februari 2009, Jaarboek Kredietrecht 2009, 94
  • Grondwettelijk Hof, 12 februari 2009, Jaarboek Kredietrecht 2009, 213
  • Vred. Bilzen, 23 februari 2009, Jaarboek Kredietrecht 2009, 41
  • Vred. Moescroen - Komen - Warneton, 16 maart 2009, Jaarboek Kredietrecht 2009, 82.
  • Vred. Verviers I - Herve, 30 maart 2009, Jaarboek Kredietrecht 2009, 96.
  • Vred. Zottegem-Herzele, 9 april 2009, Ann; Jur. 2009, 79
  • Vred. Arendonck, 21 april 2009, Jaarboek Kredietrecht 2008, 63
  • Vred. Menen 29 april 2009, Jaarboek Kredietrecht 2009, 97
  • Vred. Arendonk, 12 mei 2009, NjW 2011, 307, noot STEENNOT R.
  • Vred. Bastogne - Neufchâteau, 22 mei 2009, Jaarboek Kredietrecht 2009, 107 en noot BOVY D. en HUMBLET S., "Article 38 LCC: manifestement obsolète et pourtant toujours utile"
  • Vred. Kortrijk, 26 mei 2009, Jaarboek Kredietrecht 2009, p. 56
  • Vred. Bastogne - Neufchâteau, 2 juni 2009, Jaarboek Kredietrecht 2009, 209
  • Rechtb.. Antwerpen, 11 juni 2009, Jaarboek Kredietrecht 2009, 90
  • Vred. Roeselare,11 juni 2009, RW 2009-2010,1576
  • Vred. Gent, 25 juni 2009, Jaarboek Kredietrecht 2009, 45
  • Vred. Zomergem, 14 juli 2009, T. Vred., 2012, 276; RW2010-2011, 122
  • Vred.Gent, 30 juli 2009, Jaarboek Kredietrecht 2009, 109
  • Antwerpen, 17 september 2009, R.W. 2011-2012, 185.
  • Vred. Arendonk, 29 september 2009, T. Vred. 2012, 281, noot STEENNOT R.
  • Rechtb.. Luik, 29 september 2009, Jaarboek Kredietrecht 2009, 63
  • Vred. Mol, 10 november 2009, Jaarboek Kredietrecht 2009, 116
  • Brussel (9de K.), 9 december 2009, Jaarboek Kredietrecht 2009, 8
  • Vred. Sint-Niklaas (1ste Cant.), 4 januari 2010, Jaarboek Kredietrecht 2010, p. 50
  • Vred. Gent, 2 februari 2010, Jaarboek Kredietrecht 2009, 39; T. Vred. 2010, 295 met noot R. STEENNOT
  • Vred. Sint-Niklaas, 10 februari 2010, NjW 2010, 422.
  • Vred. Gent (1ste Cant.), 15 februari 2010,Jaarboek Kredietrecht 2010, p. 27.
  • Vred. Termonde - Hamme, 23 februari 2010, Jaarboek Kredietrecht 2010, p. 131
  • Rechtb.. Antwerpen (5de K. Bis), 23 maart 2010, Jaarboek Kredietrecht 2010, p. 39
  • Vred. Ath-Lessines, 28 april 2010, Jaarboek Kredietrecht 2010, p. 32.
  • Rechtb.. Bergen, 19 mei 2010, DCCR 2012, n°97, 163, noot de PATOUL F.
  • Vred. Arendonk, 15 juni 2010, T. Vred. 2013, 637, noot STEENNOT R.
  • Vred. Châtelet, 17 juni 2010, Jaarboek Kredietrecht 2010, p. 55
  • Vred. Kortrijk (2de Cant.), 14 juli 2010, Jaarboek Kredietrecht 2010, p. 13
  • Handel. Brussel (9de K.), 7 september 2010, Jaarboek Kredietrecht 2009, 3
  • Rechtb. Antwerpen (5de K. Bis), 12 oktober 2010, Jaarboek Kredietrecht 2010, p. 44.
  • Vred. Arendonk, 12 oktober 2010, T. Vred. 2013, 650, noot de Patoul F.; NjW 2011, 343 noot STEENNOT, R.
  • Vred. Dendermonde-Halle, 4 november 2010. Jaarboek Kredietrecht 2010, p. 71.
  • Vred. Luik (3de Cant.), 8 november 2010, Jaarboek Kredietrecht 2010, p. 76.
  • Vred. Zottegem-Herzele, 13 januari 2011, Jaarboek Kredietrecht 2011, p 21; T. Vred. 2013, 644, noot STEENNOT R.
  • Vred. Grimbergen, 16 februari 2011, Jaarboek Kredietrecht 2011, p.38
  • Vred. Genk, 22 februari 2011, Jaarboek Kredietrecht 2011, p. 32.
  • Vred. Forest, 19 april 2011, T. Vred., 2015, p. 115-116.
  • Vred. Verviers 1 - Herve, 2 mei 2011, Jaarboek Kredietrecht 2011, p. 60 (samenvatting)
  • Vred. Etterbeek, 23 mei 2011, T. Vred., 2013, p. 677.
  • Vred. Verviers-Herve, 7 juni 2011, Jaarboek Kredietrecht 2011, p. 45; J.L.M.B. 2012, 229
  • Antwerpen, 5 september 2011, NjW, 2012, 176;
  • Gent (2e K.), 21 september 2011, D.C.C.R., 2012, n° 96, p. 75-82.
  • Cass.(3de K.), 26 september 2011, Jaarboek Kredietrecht 2011, p. 69
  • Vred. Sprimont, 11 oktober 2011, Jaarboek Kredietrecht 2011, p.28.
  • Rechtb.. Luik, 21 oktober 2011, J.L.M.B. 2014, 224.
  • Vred. Châtelet, 27 oktober 2011, Jaarboek Kredietrecht 2011 (samenvatting), p. 54.
  • Vred. Luik (3de Cant.), 7 november 2011, Jaarboek Kredietrecht 2011, p. 61
  • Vred. Etterbeek, 27 december 2011, T. Vred. 2013, 182 en noot BIQUET-MATHIEU C., "Facilités de paiement, demande amiable et rééchelonnement"
  • Vred. Grâce-Hollogne, 17 januari 2012, Jaarboek Kredietrecht 2012, p. 42
  • Vred. Messancy, 18 januari 2012, T. Vred., 2013, p. 627-630
  • Vred. Châtelet, 1ste maart 2012, Jaarboek Kredietrecht 2012, p. 51
  • Brussel, 26 maart 2012, RABG 2012,1152, noot BONNARENS F.
  • Vred. Sprimont, 26 juni 2012, Jaarboek Kredietrecht 2012, p. 59 (samenvatting)
  • Vred. Aarschot, 17 september 2012, Jaarboek Kredietrecht 2012, p. 25 en noot Gijsbrechts S.
  • Vred. Gent (5de Cant.), 11 oktober 2012, Jaarboek Kredietrecht 2012, p. 61
  • Vred. Sint-Niklaas (2de Cant.),14 november 2012, Jaarboek Kredietrecht 2012, p. 31 en noot Leriche G.
  • Vred. Landen - Zoutleeuw, 27 december 2012, T. Vred. 2013, 656, noot BIQUET-MATHIEU C.
  • Vred. Waregem, 5 maart 2013, Jaarboek Kredietrecht 2013, 36
  • Vred. Grimbergen, 20 maart 2013, Jaarboek Kredietrecht 2013, 71
  • Vred. Zottegem - Herzele, 28 maart 2013, Jaarboek Kredietrecht 2013, 27.
  • Bergen (21ste K.), 8 mei 2013, J.L.M.B. 2014, 203
  • Vred. Antwerpen (8ste cant.), 18 juni 2013, T. Vred. 2015, 423, noot STEENNOT R.
  • Vred. Kortrijk, 2 juli 2013, Jaarboek Kredietrecht 2013, 40
  • Gent, (14de), 17 september 2013, Jaarboek Kredietrecht 2013, 3
  • Vred.Luik (1ste cant)., 1ste oktober 2013, Jaarboek Kredietrecht 2013, 53
  • Vred. Charleroi (5de), 11 oktober 2013, Jaarboek Kredietrecht 2013, 61
  • Vred. Verviers 1 - Herve, 15 oktober 2013 Jaarboek Kredietrecht 2013, 81 (partim)
  • Vred. Oudenaarde-Kruishoutem, 16 oktober 2013, T. Vred., 2015, p. 426-436.
  • Rechtb.. Brussel, 2 december 2013, J.L.M.B., 2016, 495
  • Vred. Bergen, 7 januari 2014, Ius et Actores 2014, 139
  • Vred. Kortrijk (1ste Cant.), 22 januari 2014, Jaarboek Kredietrecht 2014, p. 66.
  • Vred. Oudenaarde-Kruishoutem, 13 februari 2014, T. Vred., 2015, p. 437.
  • Vred. Charleroi (5deCant.), 28 maart 2014, Jaarboek Kredietrecht 2014, p.88 en noot BLOMMAERT D. "La tierce complicité du vendeur professionnel de voitures de la violation par l'emprunteur de la clauuse de réserve de propriété du prêteur", p. 97.
  • Gent, (12de K.), 16 april 2014, D.A.O.R., 2015, liv.113, p. 49
  • Vred. Grimbergen, 10 september 2014, Jaarboek Kredietrecht 2014, p.111
  • Vred. Luik (3de Cant.), 12 september 2014, Jaarboek Kredietrecht 2014, p. 118.
  • Vred. Enghien-Lens , 16 september 2014, J.M.L.B. 2016, 517
  • Cass. 17 oktober 2014,Dr. banc. Fin., 2014/6, p.324, noot R; Steennot; Jaarboek Kredietrecht 2014, p.25 en noot BLOMMAERT D.
  • Vred. Limbourg-Aubel, 17 oktober 2014. Jaarboek Kredietrecht2014, p. 73 (partim) (fotovoltaïsche panelen)
  • Vred. Châtelet, 23 oktober 2014, Jaarboek Kredietrecht 2014,p. 102 en noot PHILLIPS L.
  • Antwerpen (7ème K.), 17 november 2014, R.W. 2016-2017, 912. 
  • Vred. Luik (3de Cant.) 5 december 2014, Jaarboek Kredietrecht 2014, p. 3
  • Vred. Grâce-Hollogne, 9 december 2014, Jaarboek Kredietrecht p. 77
  • Vred. Kortrijk (1ste Cant.), 10 december 2014, Jaarboek Kredietrecht, 2014, p. 83
  • Vred. Kortrijk (1ste cant.), 14 januari 2015, Jaarboek Kredietrecht 2015, 18
  • Bergen, 20 januari 2015, J.L.M.B. 2016, 484 en noot RENSON F.
  • Vred. Merelbeke, 20 januari 2015, Jaarboek Kredietrecht 2015, 3
  • Vred. Charleroi (5de cant.), 23 januari 2015, Jaarboek Kredietrecht 2015, 34 en noot MOREAU S.,
  • Vred. Arendonk, 27 januari 2015, T. Vred. 2015, 462 en noot ENGLEBERT M. "la responsabilité du prêteur dans l'octroi du crédit.
  • sVred. Kraainem - Rhode-Saint-Genèse, 3 maart 2015, Jaarboek Kredietrecht 2015, 48
  • Vred. Doornik, 10 maart 2015, J.L.M.B. 2016, 521
  • Vred. Ostende (1ste cant.), 7 juli 2015, Jaarboek Kredietrecht 2015, 23 (samenvatting)
  • Luik, 9 november 2015, J.L.M.B. 2018, 707.
  • Vred. Mol, 24 november 2015, Jaarboek Kredietrecht 2015, 30
  • Vred. Antwerpen (11de cant.), 8 december 2015, Jaarboek Kredietrecht 2015, 25
  • Vred. Ath, 21 december 2015, J.L.M.B. 2018, 62
  • Vred. Wavre (2e cant.), 22 december 2015, T. Vred., 2016, p. 432-435.
  • Vred. Zottegem - Herzele, 24 december 2015, Jaarboek Kredietrecht 2015, 9
  • Vred. Dendermonde, 2 februari 2016, Jaarboek Kredietrecht 2016, p.159;
  • Vred. JCharleroi, 24 februari 2016, J.L.M.B., 2019/18, 864.
  • Vred. Brugge, 26 februari 2016, T. Vred. 2016, 328
  • Vred.Thuin, 14 maart 2016, J.L.M.B. 2018, 66
  • HvJ (10de K.), 17 maart 2016, C-613/15, Jaarboek Kredietrecht 2016, p. 3, noot Flamend C. en Baudts G., p 13.
  • Vred. Châtelet, 24 maart 2016, Jaarboek Kredietrecht 2016, p. 199
  • Vred. Châtelet, 24 maart 2016, Jaarboek Kredietrecht, 2016, p.204
  • Vred. Commines-Warneton, 24 mei 2016, T. Vred. 2016, 504.
  • Vred. Saint-Hubert - Bouillon - Paliseul, 14 oktober 2015 en 8 juni 2016, Jaarboek Kredietrecht 2016, p. 161 en noot BLOMMAERT D. en ALGRAIN P., "Contrôle du caractère abusif dans les pénalités financières prévues dans le contrat de crédit", p. 212
  • Vred. Florennes, 27 juni 2016, T. Vred. 2016, 518.
  • Vred. Luik (3de cant.), 4 juli 2016, Jaarboek Kredietrecht 2016, p. 208
  • Vred. Audenarde - Kruishoutem, 11 juli 2016, T. Vred. 2016, 569, noot STEENNOT R.
  • Vred. Gent (5de cant.),14 juli 2016, Jaarboek Kredietrecht 2016, p. 169
  • Vred. Sprimont, 9 augustus 2016, Jaarboek Kredietrecht 2016, p. 175
  • Rechtb.. Luik, 6 september 2016, J.L.M.B. 2018, 75, noot ENGLEBERT M.
  • Vred. Aerschot , 23 september 2016, Jaarboek Kredietrecht 2016, p. 217
  • Gent (5de Cant.), 29 september 2016, Jaarboek Kredietrecht 2016, p. 186
  • Vred. Bruges (4de cant.), 6 oktober 2016, T. Vred. 2016, 563, noot STEENOT R.
  • Vred. Grâce-Hollogne, 18 oktober 2016, Jaarboek Kredietrecht 2016, p.194
  • Vred. Thuin, 8 december 2016, AR nr16A493, onuit.

 

2017 NL

  • Vred. Grâce Hollogne, 31 januari 2017, Jaarb. krediet., 2017, 3;
  • Rechtbank Eerste Aanleh Henegouw (div. Mons), 6 februari 2017, RG 16/1514/A, inédit
  • Vred. Gent (5de k.), 1 juni 2017, Jaarb. krediet. 2017, p. 23 
  • Vred. Brasschaat, 24 oktober 2017, Jaarb. krediet. 2017, p. 48;
  • Rechtbank Eerste Aanleg Henegouw (div. Mons), 25 oktober 2017, RG 14/3596/A, JLMB 2019/18, 837 - vernietigd door Cass 28 mars 2019;
  • Vred. Landen Zoutleeuw, 8 november 2017, Jaarb. krediet. 2017, p. 47;
  • Vred.. Visé, 20 november 2017, Jaarb. krediet., 9,
  • Vred.. Tubize, 21 november 2017, Jaarb. krediet. 2017, p. 39,
  • Vred. St. Niklaas, 27 november 2017, Jaarb. krediet. 2017, p. 30,
  • Bergen (2ème K.), 28 november 2017, Forum de l'Assurance, n°182, Mars 2018, p.47;
  • Vred. Liège (3ème K.), 01 décembre 2017, Jaarb. krediet. 2017, p. 55;

 

2018 NL

Cass. 9 maart 2018, (Juridat C.17.0065.F en RW, 2019-2020, 10, p. 320 en nota) (begrip consument in consumentenkoop)

Cass. 27 april 2018, Juridat en RW, 2018-2019, nr. 35, 1378;

 

Burg. Henegouw (Bergen - 3de K.), 23 mei 2018,J.L.M.B., 2019, 861.

 

Vred. Jodoigne, 25 oktober 2018, T. Vred. 2019, 11-12, 641, noot ENGLEBERT, M.

Cass. 24 januari 2020, C.19.0291.F/19, juridat

Vred. Jodoigne (2de C.), 20 februari 2020, JT, 2020, p.184. 

 

 

Back to top